BLOGGER TEMPLATES - TWITTER BACKGROUNDS

..ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ...

...αν δεις την ψυχη μου να τρεχει με ματωμενα γονατα κοντα σου, μην τρομαξεις...
Δεν ειναι τιποτα καλε.Απο το παιχνιδι ειναι....
Ολα τ'απογευματα της ζησης μου τα περασα παιζοντας κυνηγητο με τα ονειρα μου...

Αλκυονη Παπαδακη

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

...πρόλαβα...

Αν μη τι αλλο νομιζω οτι θα ειναι το πρωτο γραμμα που εστω και νοερα θα "λαβεις" my lovely Santa.
...ξερω...δυστυχως ξερω οτι δεν θα το πιάσεις στα χέρια σου ΠΟΤΕ... δε με πειραζει ομως..μου φτανει που το εγραψα..που θα σου πω οσα θελω να σου πω...
Ειμαι μεγαλο κοριτσι πια αλλα αυτη τη φορα δε σου γραφω για να σου ζητησω δωρα αλλα για να σε ευχαριστησω για αυτα που μου εφερες ολα αυτα τα χρονια...
Πρωτα πρωτα για τους δυο υπεροχους γονεις που μας μεγαλωσαν, τον πατερα μου, εναν υπεροχο και καλοκαρδο ανθρωπο που μας εμαθε τι παει να πει ζωη...τον "σοφο παπουλακο μου" οπως τον αποκαλω που καταφερνα απο μικρη να του ψηνω το ψαρι στα χειλη και να τον κερναω λαχταρες με τη σεσουλα...Τη μανουλα μου...την πιο ζεστη αγκαλια του κοσμου, τη γυναικα που πολλες φορες κρυφτηκα στην ποδια της κι αφησα τα δακρυα μου να τρεξουν περιμενοντας το χαδι που θα επαιρνε μακρυα την πικρα μου...κι οταν ερχοταν αυτο το χαδι ολα ως δια μαγειας ηταν στη σωστη τους θεση.. ξανα!!!!
Τα αδερφια μου που καθε φορα που επεφτα ηταν εκει για να με σηκωσουν..
Το μεγαλυτερο ομως δωρο μου το εφερες πριν απο μιαμιση δεκαετια και κάτι ψιλά...τοτε που μου χαρισες δωρο 3.650 gr... εναν υπεροχο κοριτσαρο...και τεσσερα χρονια μετα αλλον ενα..... Ξεχασες βεβαια να αφησεις οδηγιες σχετικα με τον τροπο ανευρεσης γερου στομαχου, νευρων, υπομονης και κυριως οδηγιες για τον τροπο που θα αποκτησουν μια ισορροπημενη προσωπικοτητα...
Για την ωρα φουσκωνει στομαχι...ξεφουσκωνει στομαχι αλλα ο χρονος θα δειξει τι σταρι εβγαλε η σοδεια μου..
Τωρα αν εσύ θες να ρίξεις κι αλλη χρυσοσκονη στην ήδη ομορφη ζωή μου γραφε τι πρεπει να κάνεις..
Θελω να χαρίζεις υγεια και μεγααααααάλη υπομονη στην ανθρωπο που ο καλός Θεούλης εφερε πλαι μου, να περπαταει διπλα μου και να με ανεχεται με ολα τα στραβα μου..(κι ειναι ολοκληρος τομος με αυτα τα στραβα Αγιε μου, αλλα κανε και λιγο πως δε βλεπεις)..
Θελω να συνεχιζω να εχω διπλα μου όλους αυτους που νοιαζομαι και νοιαζονται αλληλους..
Θέλω να ειμαι ειλικρινης..γιατι όπως λέει και ο σοφός παπουλακος μου "αν δεν μπορείς να είσαι ειλικρινής με σένα ..δε θα μπορέσεις με κανέναν"..
Θέλω να μπορω να ονειρευομαι οπως οταν ημουν παιδι..
Θέλω να μη φοβαμαι..οπως οταν ημουν παιδι...
Θέλω να μη ζηλευω..οπως οταν ημουν παιδι..
..και το κυριοτερο...Θέλω να ΑΓΑΠΑΩ, οπως οταν ημουν παιδι..Αγνα, αδολα, απλα κι αληθινα..!!!


Υ.Γ..αυτο το τραγουδι το ακουσα εντελως τυχαια ενα χρόνο πριν, ανημερα της γιορτης μου...
Εκτοτε ειναι κατι σαν φυλαχτο..στην καθημερινοτητα μου..!!!

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Απογραφες...


Οχι, οχι....
Δεν θα κανω απογραφή ακομα...
Ειμαι μολις στα μισα της ζωης μου -αν ο καλος Θεουλης εχει τα ιδια σχεδια με εμενα- θα πατησω τα
ογδοντα δηλαδη...
Συμπτωση?
Μπορει.
Σήμερα ομως ακουσα τρεις φορες τη "Διαθηκη" της Χαρουλας και γυρευε τωρα γιατι ενιωσα μια απιστευτη αισθηση ελευθεριας..
Μην ειναι ο στιχος "εγώ είμαι ελεύθερος αέρας που φυσά"..? και φυσα..πολυ φυσα σημερα..
Μην πηρα λαθος μηνυμα και θα επρεπε τωρα να τραγουδαω "εχε γεια καυμενε κοσμε"..?
Οτι και να ειναι αντε να αντισταθεις σε αυτη τη φωνη και σε αυτον τον υμνο..
Το ακουσα..το ξανακουσα...το ματαξανακουσα κι ετσι μου προεκυψε η λεξη απογραφη...
Δεν ειμαι και η Μελετη να την κανω #hastang να ανταλλαξουμε αποψεις..(ελα ελα..χιουμορ ηταν)
Τωρα θα μου πεις "ασε μας κουκλιτσα μου" εσυ και τα ψυχολογικα σου αλλα ενταξει βρε μπλοκοσφαιρα
αυτο εκανα απο παντα εδω...Σας ζαλιζα..
Και θα σας ξαναζαλισω..
Ειπαμε:αγαπαμε τον πλησίον μας με τα σωστα αλλα κυρίως με τα ελαττωματα και τα λαθη του..
Μικρή λεξη.."λαθη"...και ποιος δεν εκανε, μην ηρθαμε σε αυτή τη ζωή με οδηγιες χρησης..?
Ενας λαβυρινθος αυτη τη στιγμή μέσα στο κεφάλι μου με ατέρμονες διαδρομές..
Κι ειναι και ξανθο κι αντε να επιβληθείς στην ντεκαπάζ που μ'αρεσει δε μ'αρεσει την εχει κάνει τη ζημιά της...
Θα κρατήσω ολο αυτό το χάος για μένα και εσας θα σας αφησω στη μαγική φωνή της Χαρούλας..
Εnjoy my friend's...!!



..οτι αξίζω...


Οι γρατσουνιές στην ψυχή, δεν γίνονται με τα νύχια...
Γίνονται με τα λόγια...
Γίνονται με τις λάθος χειρονομίες και μερικές φορές με τις παρατεταμένες σιωπες...

Πείσμα κι επιμονή....

Σ'αγαπω...?


Σ’ ένα καταπράσινο υπέροχο δάσος γεμάτο ζωή, υπήρχε ένα πανέμορφο και εκθαμβωτικό παγώνι. Όλοι το ζήλευαν για τα χρώματα του, την κορμοστασιά του, τα φτερά του. Ήταν μοναδικό.
Μια μέρα λοιπόν προσπαθούσε να γοητεύσει ένα θηλυκό παγώνι. Ήταν επόμενο ότι το θηλυκό εντυπωσιάστηκε απ’την ομορφιά του και αποφάσισαν να γίνουν ζευγάρι.

Ενώ περνούσε ο καιρός η σύντροφος του άρχισε να νιώθει μειονεκτικά σε σχέση με εκείνον κι έτσι του είπε : Ξέρεις αγάπη μου, επειδή εσύ είσαι πιο εντυπωσιακός από μένα, αν μ’ αγαπάς θα πρέπει να το αλλάξεις λίγο αυτό..έτσι ώστε να φαίνομαι ισάξια σου.
Το αρσενικό παγώνι θέλοντας να δείξει την αγάπη του, την επόμενη μέρα από εκεί που περπατούσε καμαρωτό και περήφανο, άρχισε να καμπουριάζει και να προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απ’ την αγαπημένη του ώστε να φαίνεται εκείνη πιο όμορφη.

Ενώ αυτό συνεχιζόταν, μια ωραία μέρα λέει το θηλυκό παγώνι: Ξέρεις αγάπη μου, να παρόλο που τώρα νιώθω κάπως καλύτερα…εσύ εξακολουθείς να έχεις πανέμορφα χρώματα σου, ενώ εγώ όχι. Αν μ’αγαπάς θα πρέπει να με κάνεις να νιώθω καλύτερα.
Το αρσενικό στην προσπάθεια του να κάνει την σύντροφο του ευτυχισμένη, αποφασίζει να λερώσει τα φτερά του με το να κυλιστεί μέσα στις λάσπες…κι έτσι έκανε!

Πήγε λοιπόν στην αγαπημένη του με σηκωμένα τα φτερά της ουράς του και το σώμα του γεμάτο λάσπη για να την εντυπωσιάσει δείχνοντας την αγάπη του. Καθώς τον βλέπει εκείνη νιώθει ακόμα χειρότερα λέγοντας του ότι παρόλο που έκρυψε τα χρώματα του, η πολύχρωμη και εντυπωσιακή ουρά του, την έκανε να νιώθει ανασφάλεια, επειδή μπορεί να γοήτευε κάποιο άλλο θηλυκό.
Τότε το αρσενικό αναρωτήθηκε μέσα του: Γιατί να την ενοχλεί αυτό που είμαι; Αφού έτσι με γνώρισε.. έτσι είμαι! Πριν προλάβει να τελειώσει την σκέψη του, εκείνη δηλώνει εκνευρισμένα: Αν θες να σ’ αγαπώ κι εγώ, όπως κι εσύ, θα πρέπει να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Κι έφυγε.

Μη ξέροντας τι οδήγησε την αγαπημένη του σ’αυτήν την αντίδραση, θέλοντας να πάρει την αγάπη της και να δείξει την δική του, βρίσκει ένα μεγάλο και γερό δέντρο κι αρχίζει να χτυπάει την ουρά του με δύναμη μέχρι να πέσουν όλα του τα φτερά. Πονούσε όταν το έκανε, πονούσε η ψυχή του…πως μπορούσε να το κάνει αυτό στον εαυτό του;

Εξαντλημένος λοιπόν μετά από ώρα, πηγαίνει στην λίμνη να πιει νερό. Αυτό που θα αντίκριζε θα τον σημάδευε για πάντα. Καθώς φτάνει στην λίμνη βλέπει το είδωλο του να καθρεφτίζεται στο νερό. Ήταν και η στιγμή που άρχισε να κλαίει..αναρωτήθηκε: Ποιος είναι αυτός; Εγώ δεν ήμουν έτσι. Πριν ήμουν και έδειχνα ευτυχισμένος και τώρα; Μόνο δυστυχία μπορώ να διακρίνω στο είδωλο μου. Την στιγμή που το συνειδητοποιεί, έρχεται η αγαπημένη του και αντικρίζοντας τον σύντροφο της σ’αυτά τα χάλια και την ταλαιπωρία, του λέει: Πως έγινες έτσι; Δεν υπάρχει τίποτα πάνω σου να με γοητεύει πια…δεν θυμίζεις σε τίποτα το εντυπωσιακό και μοναδικής ομορφιάς παγώνι που γνώρισα. Λυπάμαι, αλλά δεν σε αναγνωρίζω…φεύγω!

Κι έτσι το ταλαιπωρημένο παγόνι συνειδητοποίησε, πόσο κομμάτιασε, τιμώρησε, μείωσε, αδίκησε τον εαυτό του, στο όνομα της υποτιθέμενης αγάπης.
Εκεί κατάλαβε, τι δεν είναι αγάπη.

Άρχισε με όση δύναμη του είχε απομείνει να φροντίζει τον εαυτό του, να τον καθαρίζει, να τον παρηγορεί, να τον αγαπάει…δίνοντας του υπόσχεση, ότι δεν θα αφήσει κανέναν ξανά να τον αλλάξει γιατί απλά αποδέχτηκε για πρώτη φορά αυτό που πραγματικά είναι και αυτά που πραγματικά αξίζει.
Κι εκεί κατάλαβε, τι είναι η αγάπη.

Ο εαυτός μας, είναι ο θησαυρός μας!
Η πραγματική αγάπη, δεν κρίνει ,δεν κομματιάζει, δεν υποβιβάζει, δεν αλλάζει…μόνο αποδέχεται !!!Μην αφήσεις κανέναν να σου πει ότι είσαι κάτι λιγότερο απ’ αυτό το υπέροχο και μοναδικό που πραγματικά είσαι…αρκεί μόνο να δεις τον θησαυρό μέσα σου!


Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Πολυ μου αρεσει...


...εχω μια υπεροχη θεα!!
Μαγικη...
Σημερα δεν ηταν μια καλη μερα...
Ειχε πολυ αγχος, πολυ αγωνια, πολλα νευρα..
Μηπως ηταν η πρωτη ή μηπως θα ειναι η τελευταια..;
Μονιμο καταφυγιο μου αυτη η τεραστια βεραντα, κανει μια ωραια γωνιτσα κι εκει εχω βαλει την αγαπημενη μου πολυθρονα..
Η φωλια μου..!
Εμοιαζε καλοκαιρινη μερα και εντελως ξαφνικα απο το πουθενα σημερα το απογευμα βγηκε ενα συννεφο πισω απο τα Λευκα ορη, κι επειτα κι αλλο ενα.. Μεσα σε 5 λεπτα ο ουρανος εγινε μολυβι κι ολα αυτα τα πυρομαχικα κατηφορισαν προς τον τοπο μας..
Λαμψεις, ααστραπες, βροντες και οι πρωτες μεγαλες σταγονες αρχισαν να πεφτουν με δυνατη στην τεντα..
Δεν κουνησα ρουπι..
Μια φανταστικη μυρωδια απο βρεγμενο χωμα απλωθηκε παντου κι εγω την απολαμβανα μεχρι το μεδουλι..!
Οι γλαροι που πεταγαν στο λιμανι αρχισαν να κρυβονται οπου εβρισκαν..
Ενας θαρραλεος ηρθε στην βεραντα, αναμετρηθηκαμε για λιγο με το βλεμμα και κανεις δεν ενοχλησε κανενα..
Συνεχισαμε να ρεμβαζουμε απτοητοι...
Η θαλασσα χαθηκε, εγινε ενα με τα συννεφα αλλα την ακουγα..Αγριψε κι εκεινη αποτομα..Να γιατι τη φοβαμαι..!
Κι αφου δε μπορουσα να τη δω ασχοληθηκα με πιο γηινα πραγματα..
Απο τη στεγη του γειτονα ετρεχε θολο νερο και να πλενει τη φουξια μπουκαμβιλια με το ετσι θελω...
Πεσανε σχεδον ολα τα λουλουδια της λιγο πριν της ωρας τους...
Κριμα..
Ισα που προλαβε να κρυφτει το γατι του γειτονα κατω απο το αυτοκινητο νιαουριζοντας σα δαιμονισμενο..
20 λεπτα κρατησε..και σε αυτο τον χαμο ακουσα και την καμπανα να χτυπαει εσπερινο...
Τι γιορτη να ειναι αυριο...;
Φθινοπωριασε αποτομα...κι αφου ειναι αγαπημενο φαινομενο η βροχη γιατι με μελαγχολει...;
Που εισαι γιαγια Αννα να σε κερασω καφε απο τα χερακια μου να μου πεις ξανα ενα παραμυθι...
Απο αυτα που δεν εχουν δρακους, εχουν ωραιο τελος...!!!


https://www.youtube.com/watch?v=mztdqqpOJJo

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Μανα...μανουλα...μαμα....


ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ
δυσκολεύομαι να σου μιλήσω από τότε που μπήκες στην εφηβεία. Έχω μπερδευτεί τελείως. Σου λέω να φέρεσαι πιο ώριμα να είσαι πιο υπεύθυνος αλλά εσύ γίνεσαι έξαλλος. Από την άλλη όταν σε αντιμετωπίζω σαν παιδί πάλι έξαλλος γίνεσαι.

Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέπτεται τι καλά που ήταν όταν ήσουν μικρός αλλά αμέσως τη διώχνω αυτή τη σκέψη. Είναι όμως αλήθεια ότι δεν αναγνωρίζω εκείνο το λατρεμένο μου παιδάκι, παρά μόνο όταν κάποιες φορές έρχομαι και σε χαζεύω την ώρα που κοιμάσαι, όπως τότε. Η επικοινωνία μας οδηγεί πάντα σε σύγκρουση και εγώ πονάω κάθε φορά. Και όσο και αν οι αλλαγές στο κορμάκι σου έγιναν σταδιακά και δεν τις κατάλαβα, οι αλλαγές στη συμπεριφορά σου με αιφνιδίασαν και τώρα είμαι τελείως αμήχανη και μπερδεμένη. Και ενώ είχα ενημερωθεί, είχα διαβάσει, είχα συζητήσει για αυτό που θα συνέβαινε τώρα νιώθω ότι έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια μου.

Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να καθαρίζω για σένα κάθε φορά που νιώθω ότι απειλείσαι ή ότι σε αδικούν. Σου υπόσχομαι να μην σε καταπιέζω όσον αφορά τα μαθήματα και την εκπαίδευσή σου αν και ξέρεις ότι δεν θα πάψε ποτέ να πιστεύω ότι είναι απαραίτητα. Ξέρω ότι πρέπει να είμαι δυνατή για να αντέξω την φυσιολογική εφηβική σου επιθετικότητα αλλά είναι άλλο πράγμα στη θεωρία και άλλο στη πράξη. Ξέρω πολύ καλά ότι έχεις δικά σου όνειρα και σχέδια και, αλήθεια σου λέω, θα προσπαθήσω αυτά να γίνουν και οι δικές μου προσδοκίες από σένα. Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι μην πάθεις κάποιο κακό, να τρέμω. Ξέρω ότι μόνο άμα σε αφήσω να κάνεις τα δικά σου λάθη θα μάθεις, ότι μόνο εάν ρισκάρεις θα ωριμάσεις αλλά δεν μου είναι εύκολο. Πρέπει επίσης να κόψω τη ακατανίκητη συνήθεια να θυμώνω με τα δικά σου λάθη.Nα μην είμαι τόσο πολύ από πάνω σου και να σου δώσω περισσότερο χώρο δικό σου. Εσύ πάντα μου τα έλεγες όλα. Τώρα δυσκολεύομαι να σε αφήσω να έχεις μυστικά από μένα και πράγματα αφανέρωτα. Τρέμω μην μπλέξεις, μην σε πληγώσουν, δεν θα το αντέξω αυτό.

Τώρα τελευταία νιώθω ότι σου είμαι αχρείαστη, ότι τα κάνω όλα λάθος. Βλέπω ότι και που σου κάνω όλα τα χατίρια δεν ωφελεί, δεν το εκτιμάς. Βλέπεις σου έχτιζα τη φωλίτσα σου όλα αυτά τα χρόνια με υπομονή και με λαχτάρα και τώρα μου λες ότι δεν σου αρέσει. Μου ζητάς να σε αφήσω ήσυχο, ότι δεν έχεις τίποτα αλλά εγώ νιώθω ότι φεύγεις μακριά μου. Εγώ είμαι η μαμά. Γιατί δεν με αγκαλιάζεις πια; Το ξέρω ότι το μωράκι έγινε αντράκι αλλά τουλάχιστον άσε με εμένα να σε αγκαλιάζω. Για λίγο. Σε αγαπώ πιο πολύ και από τη ζωή μου, το ξέρεις αυτό;

ΜΑΝΑ,
ξέρω ότι φέρομαι περίεργα τελευταία αλλά και εσύ δεν πας πίσω. Νιώθω όμως και περίεργα. Έχω νεύρα, ξέρεις τώρα εφηβεία ρε μάνα. Ξέρω ότι ξεσπάω συνέχεια απάνω σου χωρίς να μου φταις πάντα εσύ. Αλλά που θες ρε μάνα να ξεσπάσω; Δες με ρε μάνα, μεγαλώνω, και όσο και αν αυτό πάντα λαχταρούσα τώρα φοβάμαι. Όσο και αν με ενοχλείς πολλές φορές άλλο τόσο μου τη σπάει που σε έχω ακόμα ανάγκη μάνα. Αλλά όχι όπως παλιά, αλλιώτικα. Και θέλω από καιρό να σε ρωτήσω κάτι. Ξέρω ότι με αγαπάς αλλά πες μου, σου αρέσω ;Σου αρέσω ρε μάνα ; Γιατί για μένα αυτό έχει μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη ίσως από και από την αγάπη σου. Στο λέω γιατί δεν φαίνεται να μου κάνεις και πολλά like τελευταία. Σαν να σε ενοχλούν όλα απάνω μου και θέλεις να τα αλλάξω. Και όσο σε βλέπω να αγωνιάς για την καλή μου εικόνα και την γνώμη του κόσμου ένα πράγμα περνάει επίμονα από το μυαλό μου: πως θα στο χαλάσω. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Θα σου πω μερικά πράγματα που θέλω να αλλάξεις: Δεν θέλω άλλα κηρύγματα, άλλα πρέπει και άλλα μη. Όχι άλλα γιατί έβηξες, ποιος σε πείραξε, αν μου αρέσει καμιά κοπέλα. Σταμάτα να χρησιμοποιείς πληθυντικό για πράγματα που αφορούν εμένα (χτες σε άκουσα να λες ότι πήγαμε καλά στα μαθήματα του τριμήνου).Φρικάρω όταν με φωνάζεις με υποκοριστικά: και καλά να είναι με κατάληξη -άκης αλλά με κατάληξη –ούλης ρε μάνα; Και προπαντός μην με ξαναγκαλιάσεις μπροστά σε φίλο μου. Ρε μάνα θες να με λένε βουτυρόπαιδο ή μαμάκια; Και μην κάνεις συνέχεια κριτική για πράγματα που μου αρέσουν. Δεν είμαι χαζός να πιστεύω ότι οι φίλοι στο facebook μπορούν να αντικαταστήσουν τους πραγματικούς φίλους αλλά έχει πλάκα και είναι μόδα. Σάμπως εσείς στην ηλικίας μας δεν είχατε τη disco; Τι κιτσιά αλήθεια Θεέ μου. Θα ήθελα να συζητάμε αλλά πειράζει να μην είναι πάντα για σοβαρά πράγματα;

Εγώ από τη μεριά μου σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να σταματήσω να βρίζω, ότι θα μαζεύω πιο συχνά το δωμάτιό μου, ότι θα τρώμε μαζί το μεσημέρι, ότι θα προσέχω τις παρέες μου και την υγεία μου. Τώρα θα σου φανεί λίγο περίεργο αυτό που θα σου πω: θέλω να μου το λες όταν κάνω λάθος αλλά βρες ένα τρόπο να το αντέχω και άσε να φαίνεται ότι είναι δική μου η τελική απόφαση. Να με ακούς και όχι μόνο να μου λες. Δεν σε θέλω ούτε υπερπροστατευτική αλλά ούτε και αδιάφορη. Σου βάζω δύσκολα ε μάνα ; Θέλω να είσαι εκεί αλλά άσε με να έρχομαι εγώ σε σένα όταν έχω ανάγκη τη βοήθειά σου. Θέλω να με ενθαρρύνεις ειδικά όταν μερικές φορές χάνω την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Με βοηθάει να σε βλέπω σίγουρη απέναντί μου και σταθερή. Νιώθω και εγώ σιγουριά έτσι και δεν φοβάμαι. Με τρελαίνει όμως ρε μάνα να σε βλέπω τόσο ανασφαλή.

Και αυτή σου η ανασφάλεια είναι που με πιέζει και που με κάνει να ξεσπάω απάνω σου. Και ρε μάνα έχεις κάνει καλή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια οπότε έχε μου λίγη εμπιστοσύνη παραπάνω. Δεν θα σε απογοητεύσω. θα το δεις. Επίσης θέλω να φροντίζεις τον εαυτό σου, να είσαι χαρούμενη και να ψάξεις και άλλα πράγματα να κάνεις πέρα από το να φροντίζεις εμένα. Μη νομίζεις, όμως, ότι σου ζητάω να είμαστε παράλληλα σύμπαντα μέσα στο ίδιο σπίτι. Καιρός δεν είναι όμως να σταματήσεις να είσαι δικός μου δορυφόρος; Δεν θα ήτανε πιο καλά να γίνουμε τεμνόμενα σύμπαντα ;

Να ξέρεις ότι δεν μπορώ να στα λέω όλα όπως παλιά –τα πιο πολλά δεν θα τα καταλάβαινες, αλλά άμα βρεθώ σε αδιέξοδο ή σε κίνδυνο θα είσαι η πρώτη που θα το μάθεις. Αυτό στο υπόσχομαι. Αυτό με τις αγκαλιές που δεν σου κάνω πια και εμένα με παραξενεύει αλλά δεν μπορώ να το νικήσω, είναι κάτι πάνω από μένα. Σε παρακαλώ να μη σε στεναχωρεί, δεν το κάνω επίτηδες και μάλλον είναι γιατί μεγαλώνω. Επειδή, όμως δεν σε εμπιστεύομαι στο συγκεκριμένο φρόντισε να είναι σύντομες και χωρίς ξένους παρόντες. Επίσης αυτό το αστείο με τη φωλίτσα ρε μάνα να σταματήσει γιατί πλέον μου πέφτει και λίγο στενή. Μην φοβάσαι ότι θα με χάσεις αλλά τώρα που έμαθα να πετάω ίσως πηγαίνω και πιο μακρινές βόλτες. Πάντα όμως θα επιστρέφω, έστω και για λίγο. Ακόμα και όταν θα φτάσει η ώρα να κτίσω δικό μου σπιτικό δεν θα ξεχάσω ότι εδώ μεγάλωσα… μαζί σου. Και θα έρχομαι. Και… μαμά, άκου κάτι να χαρείς: θα σου φέρνω και άλλους μαζί μου.


Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

...κι εγω


......
να λιώνω σαν τ’ αλάτι στο νερό
να σπάω σαν τον βράχο μες στο κύμα
να θέλω να σε πιω κι ας μην μπορώ
να σταματήσω τώρα τον καιρό
να λιώνω σαν τ’ αλάτι στο νερό
γιατί το να σ’ αγγίξω θα `ναι κρίμα

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

...πρεπει


Για να μπορείς λοιπόν να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει..
Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.
Πρέπει να γρατζουνιστούν τα γόνατα μα και τα σχέδιά σου.
Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.
Πρέπει να γευτείς λεμόνι και αλάτι για να σε γλυκάνει μία σοκολάτα γάλακτος.
Πρέπει να γνωρίσεις τους λάθος ανθρώπους για να εκτιμήσεις την αξία της συντροφιάς όταν βρεις επιτέλους τους σωστούς.
Πρέπει να χάσεις τα κλειδιά με το αγαπημένο σου μπρελόκ.
Πρέπει να πληγωθείς μα πρέπει και να πληγώσεις.
Να αποχωριστείς τον πρώτο σου έρωτα για να βρεις το αέναο πάθος της ζωής σου.
Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.
Πρέπει να διαφωνήσεις με τους γονείς σου και να επιμείνεις στην θέση σου ακόμη κι αν δεν μιλήσετε για μερικές ημέρες.
Να σου κλέψουν πρέπει το πορτοφόλι, την θέση parking ή έστω τη σειρά στο ταμείο.
Να κρυολογήσεις άσχημα επειδή δεν έβαλες ζακέτα.
Να παρακοιμηθείς επειδή ζήτησες πέντε λεπτά ακόμη από το ξυπνητήρι σου.
Πρέπει να πιεις για να ξεχαστείς και αντ’ αυτού να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.
Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.
Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.
Πρέπει να επιλέξεις το λάθος πακέτο τηλεφωνίας και την λάθος κίνηση στο σκάκι.
Πρέπει να δοκιμάσεις ένα παντελόνι που δεν σου κουμπώνει και να σου κάνουν δώρο μια μπλούζα δυο νούμερα μεγάλη.
Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.
Οι αντοχές σου πρέπει να σε εγκαταλείψουν πριν φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού.
Πρέπει να δεις το τελευταίο λεωφορείο για την θάλασσα να απομακρύνεται το πιο ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού.
Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου πήρε έναν δρόμο που δεν διάλεξες εσύ.
Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή άλλου, σε εκείνο το “εκεί” που τόσο σου έχει λείψει.
Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.
Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρά σου δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ και ακόμη πως ποτέ δε θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.
Γιατί, πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές...πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.
Μπουκόφσκι.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

ειναι κανεις εδω...?


Καλημερα σας κυριε υπουργε παιδειας...
Με συγχωρειται που δεν ξερω το ονομα σας αλλα ξερετε, οσο κι αν ακουστει δικαιολογια αυτο, δεν ειχα χρονο για να το μαθω αν και μεταξυ μας δεν κοπτομουν κι ολας..
Θα μου πειτε τωρα και με το δικιο σας, τοτε γιατι μου γραφεις γραμματακι κυρα μου..?
Τι θες και με απασχολεις απο τα τοσα καθηκοντα μου και...α, α, α, ενα δικιο θα το εχετε..
Ξερετε κυριε υπουργε, δεν θα εμπαινα καν στη διαδικασια να σας ενοχλησω αν σημερα δεν ερχομουν κι εγω και η υπολοιπη φαμιλια μου με αυτο το τερας που ονομαζεται "ΑΓΧΟΣ" κι εξηγω ευθυς αμεσως τι εννοω...
Κυριε υπουργε, εφτασα στα 43 μου και νομιζα..ΝΟΜΙΖΑ επαναλαμβανω οτι τα εχω δει ολα..αμ δε..
Σε οτι εχει να κανει με εμενα νομιζα..ΝΟΜΙΖΑ οτι ειμαι πια σε ηλικια που μπορω να διαχειριστω μια δυσκολη κατασταση, μια κριση πανικου, ενα μεγαλο ζορι βρε αδερφε αλλα κρατατε μυστικο..?
Απλως νομιζα...και το επαιζα και δεξια αριστερα "δεν τρεχει τιποτα", "ενταξει μωρε, μια δυσκολια ηταν παει περασε" ενω η περδικουλα μου το ηξερε πως τιποτα δεν περασε και ολα ειναι εκει, ο φοβος, η αγωνια και καπου πιο βαθια η κριση πανικου που ουτε τη λεξη δεν θελω να λεω..
"Πανικος"..ποσο αγριοτητα κρυβει μεσα της μια τοση δα λεξουλα..
Κι αντε καλα εγω, να τη βιωσω ξανα και ξανα και ξανα...γιατι μου λειπουν κατι ψιλα να πληρωσω το φροντιστηριο, γιατι θα ληθει η ΔΕΗ και πρεπει να κανω διακανονισμο κι αλλα τοσα γιατι που απασχολουν ολους τους Ελληνες και οχι εμενα προσωπικα αλλα...
Επανερχομαι κυριε υπουργε μου στο θεμα μου και συγνωμη αν πλατιαζω αλλα να..τωρα που σας βρηκα ειπα να πω κι εγω τον καημο μου...
Που λετε, σημερα γιναμε θεμα τις ειδησεις..
Βεεεεεβαια, το ζησαμε κι αυτο...
"Μαθητρια 17 ετων με συμπτώματα που υποδηλώνουν έντονο άγχος μεταφέρθηκε, το πρωί της Τετάρτης, στο νοσοκομείο οπου εκει συναντησε τρεις ακομα μαθητές από τα Χανιά κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων...
Κι ερχομαι τωρα εγω και ρωταω το εξης απλο...
"ΓΙΑΤΙ κυριε ΥΠΟΥΡΓΕ..?"
Προετοιμαστηκαμε σωστα..διαβαζε μια ολοκληρη χρονια κι εμεις οικογενειακως καναμε ασκησεις θαρρους: Όχι, δεν υπαρχει λογος να αγχωθεις, κι εκεινη να επαναλαμβανει «δεν θα φοβηθώ», ή «θα πετύχω στα σίγουρα!», άλλα: «Ακόμα κι αν φοβηθώ, θα το αντιμετωπίσω»,και νομιζαμε οτι τα καταφεραμε...
Και φτασαμε στο σημερα...
Ντριν...
"Καλημερα σας κυρια Κατερινα, ξερετε, να η μικρη επαθε μια μικρη κριση αγχους, εχουμε εδω το γιατρο αλλα μεσα στα αναφιλητα της σας ζηταει, ελατε σας παρακαλω"
Φτερα τα ποδια της μανας..Τα 8 χιλιομετρα μου φανηκαν 108 μεχρι να φτασω και να δω μπροστα μου ενα κουρελακι που μεχρι χθες ηταν η κορακλα μου..και ξαναερωτω..."ΓΙΑΤΙ κυριε ΥΠΟΥΡΓΕ" τοσο αγχος σε 17χρονα παιδια..? Πως ειναι σε θεση να το διαχειριστουν..? Θα επρεπε μηπως να πληρωνω και ψυχολογο ολη τη χρονια για να μας εκπαιδευσει για αυτη την "πρωτη μαχη" της ζωης τους...?
Ευτυχως...Ευτυχως Παναγια μου υπαρχει θεσμικο πλαισιο για τετοιες περιπτωσεις και δεν θα παει η χρονια αδικα..θα ξαναδωσει στις επαναλληπτικες αμεσως μετα τις Πανελληνιες...
Το φανταζεστε κυριε υπουργε το νεο αγχος που μας περιμενει...?
Εγω δεν θελω..ηδη επισκεφθηκαμε μια εξαιρετικη επιστημονα και ακουσον ακουσον κυριε υπουργε, μας εδωσε χαπια ηρεμιστικα..Μαλιστα καλα διαβασατε, ηρεμιστικα σαν αυτα που επαιρνε η γιαγια μου καθε βραδυ για να κοιμηθει πρεπει να παρει (ουμε) τις επομενες 4 μερες των εξετασεων για να μπορεσει να ανταπεξελθει..
Τωρα θα μου πειτε τι τα λεω κι εγω σε εσας..τι μου φταιτε...κραταει χρονια αυτη η κολωνια και επειδη θα σας προλαβω και θα πειτε, ενταξει "αλλος παιδι δεν εκανε μονο η Μαριω το Γιαννη".. θα σας προλαβω και θα πω οτι δεν ειμαι μονο εγω..Αφουγκραστειτε κυριε υπουργε τι γινετε γυρω σας... διπλα σας, στη γειτονια σας και θα δειτε οτι ειναι και αλλες Μαριωρηδες...
Ευχαριστω για το χρονο σας...κι ελπιζω μιας και δεν εξαντλησαμε τα 15' δημοσιοτητας να τα ξαναπουμε αλλα αυτη τη φορα κερδιζοντας το θαυμασμο σας...
Τα σεβη μου..

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Just......


..σιγουρα δεν γινομαι πρωτοτυπη που θελω να ευχηθω καλο μηνα
με ενα ηλιοβασιλεμα αλλα...δε μπορω να αντισταθω οποτε...
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ..!!!
ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ
Ήλιε, σαν φλογερός κύκνος που λούζεσαι
Στο πέλαο, καμαρώνω τη δροσιά σου!
Απ' το γυμνό σου σώμα είναι που χύθηκε
Το μύρο σταγεράκι του έρμου δάσου,
Που οι κρίνοι πίνοντας το έγλυκομέθησαν;
Στάσου, να βυθιστώ κ' εγώ μαζί σου!
Ταστεριά, στα στρωτά νερά που πλέουνε,
Ριγμένα σαν ανθοί απ' την κορυφή σου,
Πα στο άρρωστό μου σώμα να γλιστρήσουνε
Κι απ' το χρυσό ανατρίχιασμα πιο νέος
Ίσως στον ίδιο δρόμο που με λέρωσε
Νάβγω και πιο καθάριος και πιο ωραίος!...
Μα ως να σε φτάσω, η νύχτα με προσπέρασε
Και μόνο ιδρός και μια πληγή μεγάλη
Μου βρέχουν τα μαλλιά και την καρδούλα μου…
Είναι μακριά πολύ το περιγιάλι!...
Του κόσμου η θύρα εκλείστηκε από πίσω σου·
Νεράιδες με το στήθος τους το ολάσπρο
Σου κλειούν τα μάτια εσέ στα βάθη τάδυτα
Κ' εγώ στις αγκαθιές πέφτω σαν άστρο!...

Κώστας Βάρναλης

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Ο χαμος ενος αγγελου..!


Αρμένοι Ρεθυμνου
Κυριακη 15-3-2015
Ενα μαρτυριο λαμβανει τελος...
Οχι ευχαριστο ομως τελος σε μια αγωνια που ετρωγε σαν σαρακι την ψυχη μιας μανας που αγωνιουσε για την
τυχη του παιδι της..
Γυρισε ο Βαγγελης σπιτι του..
Οχι οπως ελπιζαμε ολοι μας -αν και κατα βαθος δεν το πιστευαμε- αλλα για το τελευταιο αντιο..
Ακουω στις ειδησεις οτι δεν βρεθηκε ενας ανθρωπος σημερα στο Ρεθυμνο να χαμογελα..
Θρηνει η τοπικη κοινωνια και δεν θα επρεπε να ειναι μονο αυτοι..
Αν, θελουμε να λεγομαστε ανθρωποι θα πρεπει να αναρωτηθουμε απο την αρχη τι κανουμε λαθος και
η βια εχει παρει διαστασεις επιδημιας..
Κανενα παιδι δε γεννιεται επιθετικο αρα κατι κανουμε λαθος εμεις απο το σπιτι μας..
καποιο λαθος μηνυμα περναμε στα παιδια μας...
-"Γινε ο θυτης για να μη γινεις το θυμα"..?
Εχω και εγω παιδια και ισως να ειμαι και υπερευαισθητη και δυσπιστη οταν θα ακουσω το παραμικρο για τα βλασταρια μου..
Δυστυχώς ο κάθε Έλληνας γονιός πιστεύει ότι το δικό του το παιδί είναι άψογο και η ευθύνη ρίχνεται πάντα στο παιδί του άλλου, στον καθηγητη που δεν συμπαθει το καμαρι μου, στην διευθύντρια, στον Σοιμπλε, στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον Ερμή που είναι ανάδρομος...
Παντα καποιος αλλος θα φταιει αλλα πως να σας το πω βρα παιδια...
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ...
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που ενας παλικαρος 20 χρονων επελεξε (αν ετσι αποδειχτει) να δωσει τελος στη ζωη του για να γλυτωσει απο το Γολγοθα της βιας που βιωνε καθημερινα απο συνομιλικους του...
Αυτου του ειδους ο εκφοβισμος εχει βαθιες ριζες και καποτε θα πρεπει να σταματησει...
Μακαρι αλλος γονιος να μη νιωσει τετοιο πονο...μακαρι η μητερα σου Βαγγελη να ειναι η τελευταια μανουλα που θα θρηνησει τοσο αδικα το χαμο σου..
Καλο ταξιδι μικρε ντελικανη κι αν περναει απο το χερι σου, ριξε καμια πετρια στην κεφαλη μας
μπας κι ερθει το μυαλο στη θεση του..!!!
Καλο παραδεισο..!!!

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Ε, ναι....


AN ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ Η ΑΝΟΙΞΗ.....

Κ α λ ο__Μ η ν α

Ουφ..και υπομονη...


Τικ...τακ...τικ...τακ
Ρολοι ειναι αυτο και οχι η καρδια μου..
Εκεινη χτυπαει αργα, ισα που ακουγεται..αληθεια χτυπαει?
Μα μολις πριν απο μια ωρα ηταν 02:27 και τωρα δειχνει 02:30. Ποσο αργα και βασανιστικα κυλαει η ωρα οταν θες να τρεξει...
Σιγα σιγα πηγαινω στην κουζινα για να μην ξυπνησω κανεναν..
Πολλες οι επιλογες...
Χαμομηλι..καφες..κρασι κοκκινο ημιγλυκο (μεγαλη εξαρτηση)...γαλα με μελι ή εκεινο το μικρο σαν τη φακη χαπακι που θα με κοιμισει σε λιγοτερο απο 10'...?
Α,μπα οχι..με τιποτα..
Κρασακι τελικα, κουβερτουλα τυλιγμενη σαν κουκουλι και βεραντα..
Κι εχω μια βεραντα,ολα τα ευρω του κοσμου, εχει μια υπεροχη θεα..
Την θαλασσα μπροστα και τον χιονισμενο Ομαλο απο το δεξια..
Α, ειδικα αυτη η βραδια εχει και φεγγαρι..
Γεμιζει ακομα αλλα εστω κι ετσι..Μαγεια...
Τς τς τς..Ρομαντζουκλα παιδιωθεν..
Επιστροφη στο τωρα...
Σας εχω ξαναμιλησει για αυτη την εκνευριστικη φωνη που εμφανιζεται απο το πουθενα και με ταραζει..?
Νατη παλι.
-Τι σε κραταει ξυπνια, γιατι δε μπορεις να κοιμηθεις, τοις πταιει..?
-Να, σκεφτομουν.
-Να και κατι ευχαριστο, σκεφτεσαι κι ολας εννιοτε (δε με συμπαθει η φωνη, το βλεπετε κι εσεις ετσι..)
Και τι σκεφτοσουν?
-Το παιδι..
-Ποιο παιδι, το μεγαλο ή το μικρο?
-Το μεγαλο μωρε, που ετοιμαζεται για τις Πανελληνιες και τα σκαμπανεβασματα στην ψυχολογια της κοντευουν να με τρελανουν..
-Μα απομενουν ακομα μηνες για τις εξετασεις, οκ, δεν θα ειναι ευκολη η διαδικασια αλλα η πρωτη θα ειναι ή η τελευταια..
-Φωνη, αει παρατα με..τι ξερεις εσυ.Εχεις ιδεα ποσο ευαισθητο παιδι ειναι, οτι δεν αντεχει τις αποτυχιες, ξερεις ποσες φορες την ακουσα να κλαιει κρυφα για την περιπτωση της αποτυχιας..?
Ουφ..ουφ..ουυυυυυυυυυυυυφ
-Πφ, αλλος παιδι δεν εκανε μονο η Μαριω το Γιαννη...Κουκουβαγια...
Ενα τιναγμα του κεφαλιου και τσουπ..παει η φωνη..
"Δε μπορει μωρε, κακως εχει τοσο αγχος..Αφου διαβαζει, οι γνωσεις τρεχουν μεσα στο μυαλουδακι της αλλα δε μπορει να της βαλει σε ταξη, ναι μωρε..φταιει που ειναι και φιλοτιμη και σκεφτεται μην παν χαμενα και τα λεφτα του φροντιστηριου.. ναι μωρε..."
Κανει κρυο..
Κι εχει και μια ησυχια....
Το χωριο κοιμαται...τα παιδια κοιμουνται...
Μαζευουν δυναμεις να δεις...
Παμε για υπνο Κατερινα..?
Παμε να ονειρευτουμε...
Ασε τις σκεψεις..
Κρατα τα αισθηματα και..
ΘΑ ΤΗΝ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΗ..ΘΑ ΔΕΙΣ....


-

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Λατρεμενος Χορχε....


Η Θλίψη και η Οργή...

Σε ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δε μπορούν να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν...
Σ΄ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά... ήταν μια φορά κι έναν καιρό... μια πανέμορφη λίμνη...
Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά... όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων... κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς...
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη, έφτασαν η Θλίψη και η Οργή, για να κάνουν μπάνιο παρέα. Και οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και γυμνές μπήκαν στη λίμνη.
Η Οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή, χωρίς να ξέρει γιατί)... έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό...
Αλλά η Οργή είναι τυφλή ... ή τέλος πάντων, δε βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα..
Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε... και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της, αλλά της Θλίψης...
Κι έτσι, ντυμένη Θλίψη, η Οργή έφυγε.
Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται... η Θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και χωρίς καμία βιασύνη, ή καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει... τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.
Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη Θλίψη... είναι να μένει γυμνή. Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη... το φόρεμα της Οργής.
Λένε ότι από τότε... πολλές φορές συναντάμε την Οργή, τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη.
Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα... καταλαβαίνουμε ότι αυτή η Οργή που βλέπουμε, είναι μόνο μια μεταμφίεση... και ότι πίσω από την όψη της Οργής... στην πραγματικότητα κρύβεται η Θλίψη...

"Ιστορίες να Σκεφτείς"
Χόρχε Μπουκάϊ - Εκδόσεις Opera

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Λαχταρω....


Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και
να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο, Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω, Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ