...πρόλαβα...

Αν μη τι αλλο νομιζω οτι θα ειναι το πρωτο γραμμα που εστω και νοερα θα "λαβεις" my lovely Santa.
...ξερω...δυστυχως ξερω οτι δεν θα το πιάσεις στα χέρια σου ΠΟΤΕ... δε με πειραζει ομως..μου φτανει που το εγραψα..που θα σου πω οσα θελω να σου πω...
Ειμαι μεγαλο κοριτσι πια αλλα αυτη τη φορα δε σου γραφω για να σου ζητησω δωρα αλλα για να σε ευχαριστησω για αυτα που μου εφερες ολα αυτα τα χρονια...
Πρωτα πρωτα για τους δυο υπεροχους γονεις που μας μεγαλωσαν, τον πατερα μου, εναν υπεροχο και καλοκαρδο ανθρωπο που μας εμαθε τι παει να πει ζωη...τον "σοφο παπουλακο μου" οπως τον αποκαλω που καταφερνα απο μικρη να του ψηνω το ψαρι στα χειλη και να τον κερναω λαχταρες με τη σεσουλα...Τη μανουλα μου...την πιο ζεστη αγκαλια του κοσμου, τη γυναικα που πολλες φορες κρυφτηκα στην ποδια της κι αφησα τα δακρυα μου να τρεξουν περιμενοντας το χαδι που θα επαιρνε μακρυα την πικρα μου...κι οταν ερχοταν αυτο το χαδι ολα ως δια μαγειας ηταν στη σωστη τους θεση.. ξανα!!!!
Τα αδερφια μου που καθε φορα που επεφτα ηταν εκει για να με σηκωσουν..
Το μεγαλυτερο ομως δωρο μου το εφερες πριν απο μιαμιση δεκαετια και κάτι ψιλά...τοτε που μου χαρισες δωρο 3.650 gr... εναν υπεροχο κοριτσαρο...και τεσσερα χρονια μετα αλλον ενα..... Ξεχασες βεβαια να αφησεις οδηγιες σχετικα με τον τροπο ανευρεσης γερου στομαχου, νευρων, υπομονης και κυριως οδηγιες για τον τροπο που θα αποκτησουν μια ισορροπημενη προσωπικοτητα...
Για την ωρα φουσκωνει στομαχι...ξεφουσκωνει στομαχι αλλα ο χρονος θα δειξει τι σταρι εβγαλε η σοδεια μου..
Τωρα αν εσύ θες να ρίξεις κι αλλη χρυσοσκονη στην ήδη ομορφη ζωή μου γραφε τι πρεπει να κάνεις..
Θελω να χαρίζεις υγεια και μεγααααααάλη υπομονη στην ανθρωπο που ο καλός Θεούλης εφερε πλαι μου, να περπαταει διπλα μου και να με ανεχεται με ολα τα στραβα μου..(κι ειναι ολοκληρος τομος με αυτα τα στραβα Αγιε μου, αλλα κανε και λιγο πως δε βλεπεις)..
Θελω να συνεχιζω να εχω διπλα μου όλους αυτους που νοιαζομαι και νοιαζονται αλληλους..
Θέλω να ειμαι ειλικρινης..γιατι όπως λέει και ο σοφός παπουλακος μου "αν δεν μπορείς να είσαι ειλικρινής με σένα ..δε θα μπορέσεις με κανέναν"..
Θέλω να μπορω να ονειρευομαι οπως οταν ημουν παιδι..
Θέλω να μη φοβαμαι..οπως οταν ημουν παιδι...
Θέλω να μη ζηλευω..οπως οταν ημουν παιδι..
..και το κυριοτερο...Θέλω να ΑΓΑΠΑΩ, οπως οταν ημουν παιδι..Αγνα, αδολα, απλα κι αληθινα..!!!


Υ.Γ..αυτο το τραγουδι το ακουσα εντελως τυχαια ενα χρόνο πριν, ανημερα της γιορτης μου...
Εκτοτε ειναι κατι σαν φυλαχτο..στην καθημερινοτητα μου..!!!

Απογραφες...

Οχι, οχι....
Δεν θα κανω απογραφή ακομα...
Ειμαι μολις στα μισα της ζωης μου -αν ο καλος Θεουλης εχει τα ιδια σχεδια με εμενα- θα πατησω τα
ογδοντα δηλαδη...
Συμπτωση?
Μπορει.
Σήμερα ομως ακουσα τρεις φορες τη "Διαθηκη" της Χαρουλας και γυρευε τωρα γιατι ενιωσα μια απιστευτη αισθηση ελευθεριας..
Μην ειναι ο στιχος "εγώ είμαι ελεύθερος αέρας που φυσά"..? και φυσα..πολυ φυσα σημερα..
Μην πηρα λαθος μηνυμα και θα επρεπε τωρα να τραγουδαω "εχε γεια καυμενε κοσμε"..?
Οτι και να ειναι αντε να αντισταθεις σε αυτη τη φωνη και σε αυτον τον υμνο..
Το ακουσα..το ξανακουσα...το ματαξανακουσα κι ετσι μου προεκυψε η λεξη απογραφη...
Δεν ειμαι και η Μελετη να την κανω #hastang να ανταλλαξουμε αποψεις..(ελα ελα..χιουμορ ηταν)
Τωρα θα μου πεις "ασε μας κουκλιτσα μου" εσυ και τα ψυχολογικα σου αλλα ενταξει βρε μπλοκοσφαιρα
αυτο εκανα απο παντα εδω...Σας ζαλιζα..
Και θα σας ξαναζαλισω..
Ειπαμε:αγαπαμε τον πλησίον μας με τα σωστα αλλα κυρίως με τα ελαττωματα και τα λαθη του..
Μικρή λεξη.."λαθη"...και ποιος δεν εκανε, μην ηρθαμε σε αυτή τη ζωή με οδηγιες χρησης..?
Ενας λαβυρινθος αυτη τη στιγμή μέσα στο κεφάλι μου με ατέρμονες διαδρομές..
Κι ειναι και ξανθο κι αντε να επιβληθείς στην ντεκαπάζ που μ'αρεσει δε μ'αρεσει την εχει κάνει τη ζημιά της...
Θα κρατήσω ολο αυτό το χάος για μένα και εσας θα σας αφησω στη μαγική φωνή της Χαρούλας..
Εnjoy my friend's...!!

..οτι αξίζω...

Οι γρατσουνιές στην ψυχή, δεν γίνονται με τα νύχια...
Γίνονται με τα λόγια...
Γίνονται με τις λάθος χειρονομίες και μερικές φορές με τις παρατεταμένες σιωπες...

Πείσμα κι επιμονή....

Σ'αγαπω...?

Σ’ ένα καταπράσινο υπέροχο δάσος γεμάτο ζωή, υπήρχε ένα πανέμορφο και εκθαμβωτικό παγώνι. Όλοι το ζήλευαν για τα χρώματα του, την κορμοστασιά του, τα φτερά του. Ήταν μοναδικό.
Μια μέρα λοιπόν προσπαθούσε να γοητεύσει ένα θηλυκό παγώνι. Ήταν επόμενο ότι το θηλυκό εντυπωσιάστηκε απ’την ομορφιά του και αποφάσισαν να γίνουν ζευγάρι.

Ενώ περνούσε ο καιρός η σύντροφος του άρχισε να νιώθει μειονεκτικά σε σχέση με εκείνον κι έτσι του είπε : Ξέρεις αγάπη μου, επειδή εσύ είσαι πιο εντυπωσιακός από μένα, αν μ’ αγαπάς θα πρέπει να το αλλάξεις λίγο αυτό..έτσι ώστε να φαίνομαι ισάξια σου.
Το αρσενικό παγώνι θέλοντας να δείξει την αγάπη του, την επόμενη μέρα από εκεί που περπατούσε καμαρωτό και περήφανο, άρχισε να καμπουριάζει και να προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απ’ την αγαπημένη του ώστε να φαίνεται εκείνη πιο όμορφη.

Ενώ αυτό συνεχιζόταν, μια ωραία μέρα λέει το θηλυκό παγώνι: Ξέρεις αγάπη μου, να παρόλο που τώρα νιώθω κάπως καλύτερα…εσύ εξακολουθείς να έχεις πανέμορφα χρώματα σου, ενώ εγώ όχι. Αν μ’αγαπάς θα πρέπει να με κάνεις να νιώθω καλύτερα.
Το αρσενικό στην προσπάθεια του να κάνει την σύντροφο του ευτυχισμένη, αποφασίζει να λερώσει τα φτερά του με το να κυλιστεί μέσα στις λάσπες…κι έτσι έκανε!

Πήγε λοιπόν στην αγαπημένη του με σηκωμένα τα φτερά της ουράς του και το σώμα του γεμάτο λάσπη για να την εντυπωσιάσει δείχνοντας την αγάπη του. Καθώς τον βλέπει εκείνη νιώθει ακόμα χειρότερα λέγοντας του ότι παρόλο που έκρυψε τα χρώματα του, η πολύχρωμη και εντυπωσιακή ουρά του, την έκανε να νιώθει ανασφάλεια, επειδή μπορεί να γοήτευε κάποιο άλλο θηλυκό.
Τότε το αρσενικό αναρωτήθηκε μέσα του: Γιατί να την ενοχλεί αυτό που είμαι; Αφού έτσι με γνώρισε.. έτσι είμαι! Πριν προλάβει να τελειώσει την σκέψη του, εκείνη δηλώνει εκνευρισμένα: Αν θες να σ’ αγαπώ κι εγώ, όπως κι εσύ, θα πρέπει να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Κι έφυγε.

Μη ξέροντας τι οδήγησε την αγαπημένη του σ’αυτήν την αντίδραση, θέλοντας να πάρει την αγάπη της και να δείξει την δική του, βρίσκει ένα μεγάλο και γερό δέντρο κι αρχίζει να χτυπάει την ουρά του με δύναμη μέχρι να πέσουν όλα του τα φτερά. Πονούσε όταν το έκανε, πονούσε η ψυχή του…πως μπορούσε να το κάνει αυτό στον εαυτό του;

Εξαντλημένος λοιπόν μετά από ώρα, πηγαίνει στην λίμνη να πιει νερό. Αυτό που θα αντίκριζε θα τον σημάδευε για πάντα. Καθώς φτάνει στην λίμνη βλέπει το είδωλο του να καθρεφτίζεται στο νερό. Ήταν και η στιγμή που άρχισε να κλαίει..αναρωτήθηκε: Ποιος είναι αυτός; Εγώ δεν ήμουν έτσι. Πριν ήμουν και έδειχνα ευτυχισμένος και τώρα; Μόνο δυστυχία μπορώ να διακρίνω στο είδωλο μου. Την στιγμή που το συνειδητοποιεί, έρχεται η αγαπημένη του και αντικρίζοντας τον σύντροφο της σ’αυτά τα χάλια και την ταλαιπωρία, του λέει: Πως έγινες έτσι; Δεν υπάρχει τίποτα πάνω σου να με γοητεύει πια…δεν θυμίζεις σε τίποτα το εντυπωσιακό και μοναδικής ομορφιάς παγώνι που γνώρισα. Λυπάμαι, αλλά δεν σε αναγνωρίζω…φεύγω!

Κι έτσι το ταλαιπωρημένο παγόνι συνειδητοποίησε, πόσο κομμάτιασε, τιμώρησε, μείωσε, αδίκησε τον εαυτό του, στο όνομα της υποτιθέμενης αγάπης.
Εκεί κατάλαβε, τι δεν είναι αγάπη.

Άρχισε με όση δύναμη του είχε απομείνει να φροντίζει τον εαυτό του, να τον καθαρίζει, να τον παρηγορεί, να τον αγαπάει…δίνοντας του υπόσχεση, ότι δεν θα αφήσει κανέναν ξανά να τον αλλάξει γιατί απλά αποδέχτηκε για πρώτη φορά αυτό που πραγματικά είναι και αυτά που πραγματικά αξίζει.
Κι εκεί κατάλαβε, τι είναι η αγάπη.

Ο εαυτός μας, είναι ο θησαυρός μας!
Η πραγματική αγάπη, δεν κρίνει ,δεν κομματιάζει, δεν υποβιβάζει, δεν αλλάζει…μόνο αποδέχεται !!!Μην αφήσεις κανέναν να σου πει ότι είσαι κάτι λιγότερο απ’ αυτό το υπέροχο και μοναδικό που πραγματικά είσαι…αρκεί μόνο να δεις τον θησαυρό μέσα σου!