BLOGGER TEMPLATES - TWITTER BACKGROUNDS

..ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ...

...αν δεις την ψυχη μου να τρεχει με ματωμενα γονατα κοντα σου, μην τρομαξεις...
Δεν ειναι τιποτα καλε.Απο το παιχνιδι ειναι....
Ολα τ'απογευματα της ζησης μου τα περασα παιζοντας κυνηγητο με τα ονειρα μου...

Αλκυονη Παπαδακη

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Τι θα πει...


Χριστουγεννα..!!!!
Απο παιδι λατρευα ολη αυτη τη χρυσοσκονη και τη λαμψη των γιορτων..Με μαγευαν τα φωτακια και ημουν ικανη να κατσω ωρες ατελειωτες να τα χαζευω κατω απο το δεντρο... Μεχρι καποια ηλικια μαλιστα κοιμομουν και διπλα στο δεντρο..τοσο το απολαμβανα που δεν ηθελα να ξημερωνει...
Ξημερωνε ομως και το φως του ηλιου μου χαλουσε το ονειρο...
Μεγαλωσα και τωρα αρχισα να καταλαβαινω τι θα πει Χριστουγεννιατικο πνευμα..ποιο ειναι τελικα το νοημα αυτης της γιορτης..
Χριστου-γεννα....η μερα που ο Θεος της αγαπης κατεβηκε στον κοσμο..γεννηθηκε ο Θεος της συγνωμης, της θαλμπωρης της ψυχικης γαληνης..Ενα γλυκο φως εκπεμπεται ως δια μαγειας και χαιδευει απαλα την ψυχη μας..αυτο πρεπει να ειναι και το πνευμα που κανει τους ανθρωπους να νιωθουν την αναγκη να προσφερουν αγαπη, να δωσουν τα χερια για συμφιλιωση, να ανοιγουν την πορτα τους στους ξενους...
Παντα ηθελα να κανει κρυο εκεινη τη μερα...πολυ κρυο, κι οταν χτυπαει αξημερωτα η καμπανα να ξεκιναω κουκουλωμενη μεχρι τα αυτια για την εκκλησια...ειχα και εχω την αισθηση οτι εκεινη την ωρα μπορω να εξαγνιστω..να αφησω πισω μου λαθη και βαρη...Αραγε θα μπορεσω και φετος να νιωσω ετσι...?

Κλεινω..και θελω να ευχαριστησω ολους εσας που τιματε με την παρουσια σας το "σπιτακι μου"...να σας ευχηθω Καλα Χριστουγεννα..ζεστα Χριστουγεννα..αγκαλια με οσους αγαπατε κι αν σας χρωσταω μια ευχη αυτη θα ειναι.."Υγεια...υγεια...υγεια... κι αν ο χρονος φερει δακρυα στα ματια σας αυτα να ειναι χαρας"...
Χρονια σας Πολλα....Χρονια Καλα...!!!!

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Ταμ ταμ....

....μερικες φορες τα λογια ειναι τοσο φτωχα για να εκφρασεις το πως νιωθεις... μερικες φορες ο στιχος και η μελωδια αρκουν....



Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητου...
....και τ' αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του....

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

...σε σενα μιλαω.... Μ'ακους....?


Κάνε γρήγορα..... Μη χαζεύεις.....
Τα όμορφα πράγματα στη ζωή, κρατούν όσο και η βροχή, ανάμεσα στα δάχτυλά σου....
Το θέμα είναι να μην ξεχαστείς και δεν απλώσεις την κατάλληλη ώρα τη χούφτα σου...

Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα, όσο την παριστάνουν μερικοί.
Φτάνει μια λεπτομέρεια, για να μετατραπεί σε γιορτή.
Ένα λουλούδι στο κομοδίνο.
Ένα κερί στο τραπέζι.
Ένα χαμόγελο πλατύ.
Δε φταίει η καθημερινότητα.Η φαντασία φταίει που δεν την κάνει παρέα.

Το πιο σοφό πράγμα που έμαθα είναι αυτή η κεντημένη φράση στις παλιές μπάντες... "Και αυτό θα περάσει"....Και, γύρω γύρω, πουλιά και λουλούδια...
Εκείνοι οι κοφτεροί βράχοι, στη άκρη του γυαλού... Εκείνοι μου 'μαθαν πώς ν' αγναντεύω την ελπίδα....

Μην κλείνεις να σε χαρώ, την πόρτα της καρδιάς σου....
Μουσαφίρης είναι κι η χαρά κι αν τη βρει κλειστή, θα φύγει...
Δε χάθηκε ο ήλιος. Στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε. Περίμενε λίγο.
Τη σοφία της ψυχής την αποκτάς με τον πόνο.

Είναι τόσο μικρή η ζωή!
Ούτε τον εαυτό σου δεν προφταίνεις να γνωρίσεις. Ούτε ακόμα να χορτάσεις αυτή τη γλυκιά προσμονή για όλα αυτά, που έτσι κι αλλιώς το ξέρεις πως δε θα 'ρθουν.
Ίσως αυτοί που χαιρετούν το Μάη μ' ένα στεφάνι από αγριολούλουδα... Ίσως αυτοί που τρέχουν στις ακροποταμιές ν' ακούσουν τ' αηδόνια... Ίσως αυτοί, που θυμούνται πάντα το άρωμα της γιασεμιάς...
Ίσως αυτοί αλλάξουν κάποτε τον κόσμο... Ίσως.....

Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα.
Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος και να λες, με γεια μου με χαρά μου...!!!!!
Φτου κι από την αρχή. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.

Οι φόβοι και οι ανασφάλεις μοιάζουν πολύ με τα σκυλιά. Αν καταλάβουν πως τρέμεις, σου χυμούν. Αν δείξεις αδιαφορία, χοροπηδούν τύρω σου, κάνουν χαρούλες και απομακρύνονται κουνώντας την ουρά τους.
Χρειάστηκαν τόσα χρόνια να περπατήσω στη βροχή, για να καταλάβω επιτέλους, πως πάντα πίσω από τα μαύρα σύννεφα, κρύβεται ένας ήλιος λαμπερός.

Κράτησε μια μικρή πλατεία μέσα στην ψυχή σου, που θα κάθεσαι μόνο εσύ και τα πουλιά.

Άκου, φίλε μου, αν δε χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες τώρα το σχήμα τους!

Επαναστάτης πάει να πει, να μην ακολουθείς το κοπάδι, ξεπουλώντας τη δική σου βούληση. Να μη σκύβεις το κεφάλι σε κανέναν εξουσιαστή και προπαντός στον πιο άγριο, τον πιο ύπουλο, τον εξουσιαστή που κρύβεις μέσα σου....
ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ....

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

ΙΝΔΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

ΘΕΟΣ....πιστευσαντες και μη...

Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για την
σχέση μεταξύ επιστήμης και πίστης στον Θεό.

Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στον Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.
Καθ.: Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.
Καθ.: Είναι ο Θεός παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναι
Καθ.: Ο αδερφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε τον Θεό να τον
γιατρέψει και προσευχόταν σε Αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς θα προσπαθούσαν να βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους.Πού είναι η καλοσύνη του Θεού λοιπόν;
Φοιτ.: ......
Καθ.: Δεν μπορείς να απαντήσεις, έτσι δεν είναι; Ας ξαναρχίσουμε μικρέ
μου. Είναι καλός ο Θεός;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Είναι καλός ο διάβολος;
Φοιτ.: Όχι.
Καθ.: Ποιος δημιούργησε τον διάβολο;
Φοιτ.: Ο...Θεός....
Καθ.: Σωστά. Πες μου παιδί μου, υπάρχει κακό σ' αυτόν τον κόσμο;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Το κακό βρίσκεται παντού, έτσι δεν είναι; Και ο Θεός έπλασε τα
πάντα. Σωστά;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Άρα λοιπόν ποιος δημιούργησε το κακό;
Φοιτ.: ..
Καθ.: Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά
στοιχεία υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Φοιτ.: Μάλιστα.
Καθ.: Λοιπόν, ποιός τα δημιούργησε;
Φοιτ.:......
Καθ.: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχεις δει ποτέ τον Θεό;
Φοιτ.: Όχι, κύριε.
Καθ.: Έχεις ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό, μυρίσει το Θεό σου; Και τέλος πάντων, έχεις ποτέ αντιληφθεί με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;
Φοιτ.: ..Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.
Καθ.: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Αυτόν;
Φοιτ.: Ναι.
Καθ.: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις σε αυτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.
Καθ.: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.
Φοιτ: Καθηγητά μπορώ να ρωτήσω κι εγω κατι, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε θερμότητα;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Και υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναι.
Φοιτ.: Όχι, κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, υπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να χτυπήσουμε 458 βαθμούς υπό το μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται «κρύο». «Κρύο» είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, κύριε, είναι απλά η απουσία της.

Στην αίθουσα επικρατεί σιγή...

Φοιτ.: Σκεφτείτε το σκοτάδι, καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε
σκοτάδι;
Καθ.: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;
Φοιτ.: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το «σκοτάδι» είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ;
Φοιτ.: Κύριε, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική.
Καθ.: Ελαττωματική!; Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί;
Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι που μπορεί να μετρηθεί. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι τόσο απλό όπως την σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει αυτόνομος. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της. Τώρα πείτε μου, καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μια μαϊμού;
Καθ.: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.
Φοιτ.: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
Καθ.: ......
Φοιτ.: Εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ την διαδικασία εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκεται την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
Καθ.: .......
Φοιτ.: Υπάρχει κάποιος στην τάξη που να έχει δει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του καθηγητή; Κανένας. Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτόκολλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε, με όλο τον σεβασμό, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μου φαίνεται ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου.
Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε... Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού
είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.


Αυτός ο νεαρός φοιτητής ήταν ο ALBERT EINSTEIN...

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Εγω κι εσυ...Εσυ κι εγω...



...ειναι φυσικο να διαφωνουμε..δε μπορει να εχουμε τα ιδια γουστα ουτε και την ιδια γνωμη, αυτο θα ηταν αφυσικο..
Ως εδω καλα...το παραδεχομαστε και οι δυο!
Το κακο ξεκιναει τη στιγμη που θες να μου επιβαλεις την αποψη σου και να χειρονομεις εντονα λες και θα σε φοβηθω... Ε, τοτε ειναι που ξυπναει μεσα μου η ημιονα, στηλωνει τα ποδια της γερα, σταυρωνει και τα χερια της και σε κοιταει με υφος 100 καρδιναλιων και βαλε...
Παντα πιστευα οτι η διαφωνια μπορει να φερει θετικα αποτελεσματα...με ΕΥΓΕΝΕΙΑ ομως.. γλυκανε λιγο και αλλαξε υφος..τι παει να πει "Θερμοαιαμος Ελληναρας κι αρπαζεις ευκολα"? κι εγω..τι πρεπει να κανω εγω που η Μπουμπουλινα μεσα μου με το ζορι ανεχεται τη σταση σου..?
Αμ ξυπνησαν οι σκλαβοι Αντωνακη μου.... Σ'αρεσει δεν σ'αρεσει εχω αποψη και θα την λεω... Υποταγη θελεις εσυ...εγω επανασταση...τι ειχα..τι εχασα...!!!
Ουυυυυυυυυυυφ.... αυτα για σημερα κυριε "Θερμοαιμε Ελληναρα"...και εις αυριον τα σπουδαια....

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

CARPE DIEM

Η δύναμη της ψυχής δεν έχει όρια. Ακόμη και ο θάνατος δεν μπορεί να κάμψει το αγέροχο πνεύμα.....!!!!!!!...Ένα υπέροχο μάθημα ζωής-θανάτου......

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Παραβολή του ασώτου

....στους άλλους πάντα δίνουμε ό,τι μας περισσεύει..πόσο αληθινό..

Της νύχτας η ακταιωρός τους πλάνητες μαζεύει,
με χάδια τους χαζεύει, με χίλια ξωτικά.
Ξεχύνεται απ' τ' αμπάρια της κρασί βαλσαμωμένο,
κόκκινο, κεντημένο με σταυροβελονιά.


Όσοι σέρνονται τις νύχτες
πέφτουνε σε μαύρες τρύπες

Ρίξε το σπίρτο μέσα σου, ρίξε το παραμύθι
να ζοριστούν τα στήθη και να ‘'ρθουν πιο κοντά.
Στους άλλους πάντα δίνουμε ό,τι μας περισσεύει
μα η μέθη δυσκολεύει θαρρώ τα πράγματα.

Στη μέση η Φιλίποβνα και γύρω οδαλίσκες
ακόμα δε συνήλθες άσωτε υιέ.
Από παντού ακούγονται ζουρνάδες και νταούλια:
παρακαλάς την πούλια να ψήσει έναν καφέ.

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010


Μανουυυυυυλα μου.... Τι μαρτύριο ειναι αυτο καθε μέρα, κααααααθε εβδομαδα..Ξεκιναει Δευτερα πρωι και τελειωνει Παρασκευή μεσημέρι.. που αναγκαστικα για να παω στη δουλεια μου θα πρεπει να χρησιμοποιησω το ΜΕΤΡΟ..Ωραιο μεσον..δε λεω, ταχυτατο και εξυπηρετικοτατο..σε παει απο τη μια ακρη της πολης στην αλλη σε χρονο ντετε..ομως.. τις ωρες αιχμης ειναι να κλαις..Το τι ακουν τα αυτακια μου καθε πρωι ειναι για γελια και για κλαμματα..Ανθρωποι ολων των φυλων στριμωγμενοι σαν σαρδελες μεσα σε κονσερβοκουτι και ανακατες τοσες μυρωδιες που σου φερνουν μια ταραχη στο στομαχι..Η κυρια μπροστα φοραει ενα πανακριβο αρωμα...μμμμμμ...ο κυριος στα δεξια παλι εχει ξεχασει τι θα μπει "ντουζ"...τι θα πει πλενομαι..μπλιαξ....Κι ακους απο το βαθος..
"Ανοιξτε κυριε το παραθυρο, θα σκασουμε εδω μεσα".. κι ανοιγει το παραθυρο και μπαινει εκεινο το ανακουφιστικο αερακι που χαλαει κομμωσεις και στραβομουτσουνιαζουν οι κυριες που δυστυχως ειναι αδυνατο να μετακινηθουν για να περισωσουν την ακριβοπληρωμενη κομη και περιοριζονται απλως στο να ξεφυσανε....
Τι ασφυκτικα που ειναι εκει μεσα...Μπρρρρρρρρρρρ...
Και να ταν μονο αυτο...
Οοοοοοοοοοοοοχι...εχει κι αλλο.. Εκει που οι σαρδελοποιημενοι επιβατες επιτελους καταφεραμε να βολευτουμε σταματει το ΜΕΤΡΟ στην επομενη σταση... η αποβαθρα μοιαζει ετοιμη να βουλιαξει απο τον κοσμο ενω στο βαγονι μας δεν πεφτει ουτε καρφιτσα, κι ακουω την εκνευριστικη φωνη ενος αλλου κυριου φανερα εκνευρισμενου να προκαλει..
"Ελα μανταμ...(ΜΑΝΤΑΜ...ακου μανταμ..) προχωρειστε στο διαδρομο, καντε ενα βηματακι να χωρεσουμε κι εμεις, ολοι στη δουλεια μας θελουμε να παμε.."
Προς τα που να το κανω το βηματακι κυριε..? Να ανεβω στην πλατη του μπροστινου μου ήα να κατσω στα ποδια του τυχερου κυριου που βρηκε θεση απο την αφετηρια..?
Ελεος...Ημαρτον...Λυπηθειτε με...
Καθε φορα που φτανω στον προορισμο μου νιωθω απιστευτα τυχερη που εφυγα με το νυχι του ποδιου μου στη θεση του, το πορτοφολι μεσα στην τσαντα μου κι ας ειμαι ιδρωμενη λες και εσκαβα...
Ααααααχ ΕΛΛΑΣ το μεγαλειο σου...!!!!

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Υγρα Νηματα....

Βρεχει....
Τι μερα κι αυτη...οι αορατες βρυσες τ'ουρανου εχουν ανοιξει απο το πρωι και το νερο ξεπλενει δρομους, αυτοκινητα, συνειδησεις, αμαρτιες....
Η ατμοσφαιρα γκριζα και θλιμμενη και οι ανθρωποι κακοκεφοι..Γιατι μωρε..? Ωραια ειναι η βροχη...Ειχα τη χαρα να τη δω απο τον 6ο οροφο που στεγαζεται το γραφειο.. Βροντες και κεραυνοι εσκιζαν τον ουρανο και οι σταγονες χτυπουσαν αλλοτε δυνατα κι αλλοτε πιο διακριτικα το τζαμι μου σχηματιζοντας νερενια αυλακια..Ποσα δεν αφησα να κυλησουν με τα αυλακια... ποσα κρατησα παλι μεσα μου δινοντας μια ευκαιρια σε μενα και στα λαθη μου να μην πασασυρθουν..Αλλη μια..αλλη μια ευκαιρια μεχρι την επομενη βροχη..
..και η βροχη συνεχιζεται, στον ιδιο μονοτονο ρυθμο. Υγρα νηματα συνδεουν ουρανο και γη..Σπιτι πλεον κοιταω απο το παραθυρο μου τα σκυθρωπα συνεφα κι αφηνομαι στη μελαγχολικη μου διαθεση..αυτος ο ηχος της βροχης χαιδευει τα αυτια μου..βυθιζει τα παντα στην ηρεμια και τη ναρκωση...και ποσο βολικη ειναι η ναρκωση καποιες φορες...

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Ας πουμε αληθειες...

....κι οποιος θελει τις ακουει...αλλιως καπελο του...!!!!!



Πόσο κλέφτες γίνονται οι άνθρωποι, όταν διεκδικούν μερτικό από την ψυχή σου....

Πόσο ψεύτες, όταν σου ζητούν να γυρίσεις πίσω εκείνα που δε σου έδωσαν ποτέ...

Πόσο μαλάκες, όταν νομίζουν ότι πίστεψες πως έρχονται μαζί σου για να μοιραστούν ένα όνειρο....

Αφού ο σκοπός ήταν το πλιάτσικο.Και το 'ξερες.....

Εντάξει....Έκανες πως δεν καταλάβαινες, γιατί έτσι βόλευε τη φαντασίωσή σου.

Καπέλο σου....

Κι αν το γουστάρεις με φτερό, ακόμα καλύτερα....

Μην καταντήσεις όμως ποτέ τόσο αφελής να πιστέψεις πως κάποιος από αυτούς...Έστω κάποτε...

Θα σε δικαιώσει...

Αλκυόνη Παπαδάκη- "Βαρκάρισσα της χίμαιρας"

..αχ θαλασσα μου....



..εκλογων συνεχεια και για 2η φορα τα σχολεια κλειστα, που θα πει τετραημερο αποδρασης. Κερδισα το σημερινό απόγευμα και πηρα τις αγαπες μου και φυγαμε..Προορισμος το εξοχικο, καπου κοντα σε μια αλλη μεγαλη αγαπη..τη θαλασσα φυσικα..!!! Αυτη που ολο το χειμωνα κραταω κλεισμενη στην ψυχη μου και γινονται πιο υποφερτες οι κρυες και μουντες μερες του χειμωνα..
Δεν ειχε νυχτωσει ακομα και το ησυχαστηριο μου ηταν ο ιδανικος τοπος για αποτοξινωση.. Επικρατουσε απολυτη γαληνη και το μονο που ακουγες ηταν ο παφλασμος των κυματων... Αφησα το βλεμμα μου να σεργιανισει στα βουνα της Ευβοιας και σταθηκε αρκετα σε μια ψαροβαρκα που ταραξε για λιγο την ηρεμη ατμοσφαιρα...Τι ομορφια αληθεια...σαν ονειρο... Δεν ηθελα να φυγω...ξεχαστηκα..δεν ειχα υποχρεωσεις, δεν ειχα προβληματα..καθαρισα το μυαλο μου απο ολες τις ασχημες σκεψεις...Μαγεια..σκετη μαγεια...
Οι κοιλιτσες αρχισαν να γουργουριζουν κι επρεπε να παρουμε το δρομο της επιστροφης... Εθεσα εναν ορο, να δουμε το ηλιοβασιλεμα και μετα...και το ειδαμε...εχω και πειστηρια...

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Εφηβεια....ΒΟΗΘΕΙΑ......



Εφηβεια....
Αυτη η ραγδαια κι αποτομη αυξηση των ορμονων δεν θα τρελανουν μονο εκεινη αλλα κι εμενα... Εκει που κλαιει γελαει και κι εκει που γελαει την πιανει μια απιστευτη μελαγχολια και γινεται κριτης των παντων...Δικαιως και αδικως...κι η δολια η μανα καταπινει και ξαναματακαταπινει και προσπαθει με καθε τροπο να τονωσει την αυτοπεποιθηση της πανεμορφης κοριτσαρας της, να νιωσει την αγωνια που βιωνει και να συνδραμει με καθε τροπο στη μειωση του αγχους και της αίσθησης αβεβαιότητας...κι οταν λεμε με καθε τροπο...εννοουμε με καθε τροπο...Κι ερχομαι στο προκειμενο...
Η κορη μου ειναι καλεσμενη σε παρτυ...
"Σιγα τα ωα" θα μου πειτε και με το δικιο σας...κι εγω μαζι σας θα ημουν...Αλλα δεν ειμαι γιατι αυτο που ζω ειναι ανευ προηγουμενου...
Δυο μερες τωρα αλλη δουλεια δεν κανει απο το να ανοιγοκλεινει τις ντουλαπες, να κατεβαζει ολα τα ρουχα, να ντυνεται, να ξεντυνεται, να δοκιμαζει το σκισμενο τζιν με το λευκο πουκαμισο και το γιλεκο... Δεν ταιριαζει.. Να δοκιμαζει το ξεβαμενο τζιν με την αμανικη μπλουζα..ουτε αυτο ταιριαζει... Να ξαναφοραει το σκισμενο τζιν με το μαυρο ελαστικο ζιβαγκο..."Α, πα πα πα ...σαν παπαδια ειμαι" λεει..Στο παιχνιδι μπαινει και η καρο φουστα..δεν προλαβαινει ουτε ενα λεπτο να μεινει φορεμενη και καταληγει κι αυτη στο σωρο των ρουχων πανω στο κρεβατι που θυμιζει λιγο τους παγκους του ZARA...
Κοιταζω με απελπισια και κατι απο ικεσια στο βλεμμα την απογοητευμενη κορακλα μου αλλα δεν πτοειται... Τσιμογελαει πονηρα...Ωχ ωχ ωχ...αυτο το υφος το ξερω...κατι θελει και... θα το παρει... Και το πηρε... με συνοπτικες διαδικασιες, ανοιξε τη ντουλαπα μου, εβγαλε την αφορετη, ολοκαινουρια τζιν φουστιτσα μου και ολο καμαρι στηθηκε στον καθρεφτη μπροστα...
"Δε μου παει τελεια?"....ρωταει...
Τι να κανει η δυστυχη μανα... "Κουκλα κουκλα" αναφωνει πνιγοντας το λυγμο στο λαιμο της...Παει και η τζιν φουστα..κατασχεθηκε...με το ταμπελακι...
Α, ρε Σπυρο...εσυ εισαι η αιτια του κακου... εσυ και τα γαλανα σου ματια που καινε καρδιες...Γιατι γι αυτον εγινε ολη η ιστορια...Αυτον πρεπει να σαγηνευσουμε κι αυτον πρεπει να φωναξω κανονικα να βαλει τα ρουχα στη θεση τους ..Ο γοης του σχολειου... Μμμμ, ανατριχιασα....
Εδω που τα λεμε και ας μεινει μεταξυ μας..τη ζηλευω λιγακι.. Ζηλευω την ανεμελια της, την αθωοτητα της, τον ρομαντικο τροπο που βιωνει τα πρωτα ερωτικα σκιρτηματα.. και μ'αρεσει να βλεπω τα μαγουλα της να ροδιζουν οταν τη ρωταω γι αυτον...μ' αρεσει να την ακουω να προσπαθει να μου περιγραψει πως αισθανεται.. μ' αρεσει να τη βλεπω να χασκογελαει με τις φιλες της οταν το θεμα συζητησης ειναι αυτος..
Ααααχ ωραια χρονια...και ποσο γρηγορα περνανε...
Σαν χθες μου φαινεται η εποχη που εκανα τα ιδια και κοιτα με σημερα.... Ειμαι η μαμα που πρεπει να κρατησει ισορροπιες..Ναι μεν απο κοντα αλλα και απο αποσταση γιατι αν εμαθα κατι απο την μεχρι τωρα εμπειρια μου σαν γονιος ειναι οτι τα παιδια με φτανουν στα ορια μαυ..με δοκιμαζουν και με φερνουν στα ακρα για να εχουν τη χαρα να με δουν να αποτυγχανω.. τα διασκεδαζει να με βλεπουν να αναιρω τους κανονες που εγω η ιδια εβαλα και την ιδια στιγμη με ακυρωνα..
Στη ζωη μου δεν εχω κανει πολλα...Το καλυτερο ομως απο αυτα ειναι το οτι εγινα μανα.... κι ας ειναι το πιο δυσκολο απο ολα....
Επι του παροντος...αυτα....
Σας στελνω αγωνιστικους χαιρετισμους και πολλες ευχες για ενα ομορφο Σαββατοκυριακο..
Μακαρι να περασει τελεια στο σημερινο παρτυ για να ειναι και το δικο μου ηρεμο....

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Παρ'ολα αυτά..



...ειναι υπέροχο να νιωθεις ζωντανος... ειναι υπεροχο να υπαρχουν ανθρωποι στη ζωη σου που σου υπενθυμιζουν οτι η ζωη ειναι δωρο...ειναι υπεροχο που σε αφησαν να ζησεις το ονειρο... που υπηρξαν το ονειρο... ειναι υπεροχο να ζεις..να ανασαινεις και να μπορεις να κοιτας τον ηλιο και να χαμογελας....



Αφιερωμενο....σε όσους το παρελθον τους γίνεται η πιο μεγαλη νοσταλγια...σε οσους καταδικασαν το μέλλον τους στην μεγαλυτερη ποινή...
Να θυμουνται για πάντα...και να νιωθουν τεραστια ευγνωμοσυνη γιατι το ΕΖΗΣΑΝ...

"Ανάμεσα στις μνήμες, τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις τύψεις, ποιος είναι σίγουρος για το τι στα αλήθεια συνέβη;" Luis Bunuel

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

...Λεμο μωρε λεμοοοοονακι μυρωδατο.....

...ηρθε η θειτσα μου απο το χωριο κι αναμεσα στα τοοοοοοοοσα καλουδια που ειχε στις αποσκευες της ξεφορτωσε και δυο τελαρα με λεμονια... Τοσα πολλα λεμονια που αφου μοιρασα στη γειτονια, στην κουμπαρα, στον ταχυδρομο,στο φουρναρη και στο χασαπη...παλι περισεψαν....Δεν ειχα χωρο να τα αποθηκευσω βρε αδερφε... στριμωξα στο ψυγειο, τα εκανα χυμο και τον εριξα σε παγοκυστες, εκανα λεμοναδα αλλα.... και παλι εμειναν πολλα...Τοτε ξυπνησε η Βεφα μεσα μου... κι αρχισα να δημιουργω...Ιδου το αποτελεσμα...
Κοπιαστε να σας φιλεψουμε ωραιοτατο μυρωδατο κεικ λεμονι... κι αν σας αρεσε μην σκατε.. απο λεμονια αλλο τιποτα.... αν παλι θελετε να τα δοκιμασετε...Ιδου...

Υλικά
1 κούπα γιαούρτι
1/2 κούπα χυμός λεμονιού
6 κουταλιές καλαμποκέλαιο
2 αυγά
1 1/2 κούπα ζάχαρη
3 κούπες αλεύρι
4 κουταλάκια baking powder
1/2 κουταλάκι αλάτι
ξύσμα από ένα λεμόνι

(για το γλάσο)
1 κούπα ζάχαρη άχνη
1/2 κούπα χυμός λεμονιού

Εκτέλεση
1.Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τα στερεά υλικά,σε ένα άλλο τα υγρά και τα ενώνουμε με ένα κουτάλι.
2.Βουτυρώνουμε μια φόρμα ή φορμάκια και βάζουμε εκεί το μίγμα.
3.Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 20'-30' (ή μέχρι να βγαίνει η οδοντογλυφίδα μας καθαρή).
4.Βάζουμε σε ένα κατσαρολάκι τη ζάχαρη άχνη και το χυμό λεμονιού και βράζουμε σε σιγανή φωτιά μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και να γίνει ένα ομοιογενές υγρό.
5.Περιχύνουμε το κέικ με το γλάσο και...........καταβροχθίζουμε!!

Επιφυλασσομαι να ερθω με λεμονοπιτα.... κατα πως φαινεται...λεμονια θα εχουμε μεχρι τα Χριστουγεννα...
Γλυκες ευχες για μια ηρεμη εβδομαδα σας αφηνω....

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Απαλευτος εαυτος..



..Φευγω...
Ποσες φορες το ειπα αλλα εμεινα εκει...
Ποσες φορες δεν μαζεψα τα κομματια της εναπομεινασας ηθικης, τα στριμωξα στα απατητα σοκακια του μυαλου μου για να μπορεσω να πεισω τον απαλευτο εαυτο μου οτι "εδω θελω και εδω πρεπει να ειμαι..."
Αυτος φταιει για ολα... ο απαλευτος εαυτος μας...
Υπάρχουν πρέπει μπροστά στα θέλω...?Υπάρχουν θέλω μπροστά στα πρέπει...?....
...απαντηση δεν παιρνω και καταληγω να αναβω ξανα τσιγαρο και να ακουω και να ξανακουω αυτο το τραγουδι...
"Αχ στεναγμε μου"..... "αχ...."
...για καποιο λογο ολα συμβαινουν....ειθε να τον μαθω πριν ασπρισουν τα μαλλια μου..

....Αχ....

....στη συνείδηση μου αγκάθι στην καρδιά φτερά...



Μ' αγγίζεις δυο λεπτά και νιώθω πως υπάρχω
"πού πάμε" μη μου πεις ούτε τι τέλος θα 'χω...

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Γεια σου....


Γειά σου…. Τι πληθωρικη λεξη αληθεια…
και τι δε χωραει μεσα της….
Γεια σου..σου χαμογελαω και σε καλως οριζω στη ζωη μου…
Γεια σου… σαν απλος χαιρετισμος…
Γεια σου..σαν Αντιο…
Κι αυτό το τελευταιο είναι και το πιο οδυνηρο….
Πιστευεις, κανεις ονειρα, λες « κοιτα να δεις μια ωραια μερα που ξημέρωσε»..ο ηλιος σου φαινεται πιο φωτεινος, οι ανθρωποι γυρω σου πιο ομορφοι κι εσυ νιωθεις τοσο μα τοσο γεματος που θες να βγεις και να φωναξεις… «ΑΓΑΠΑΩ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ» .. Μη βιαζεσαι…. Μη…
Είναι τοσο μα τοσο νωρις…για ονειρα…
Φθινοπωριασε…πεφτουν τα φυλλα και μαζι και τα φτερα σου… και στο ειπα…να πεις οτι δεν στο ειπα.... Μη βιαζεσαι…
Τωρα πρεπει να παρεις αποφασεις..και τις παιρνεις…
Με καποιους ανθρωπους δε μπορεις να σταθεις σε καμμια γωνια του δρομου γιατι απλως βαδιζετε σε διαφορετικους δρομους…μπορεις όμως να συναντηθεις να πεις «Γεια σου….χαιρομαι που σε βλεπω να χαμογελας» και να συνεχισεις να περπατας… γιατι θα πρεπει να σου φτανει που τους γνωρισες, που τους ειδες να γελανε, που στην καθαρη ματια τους ειδες ολες τις αληθειες τους… Ω, ναι…δεν είναι λιγα όλα αυτα αν σκεφτεις ότι ζουμε στην εποχη της μοναχικοτητας… Κυκλος ανοιξε..κυκλος εκλεισε αρκει να εισαι μαγκας και να μπορεις να το αντιληφθεις νωρις…
Απλως προχωρα…άλλη μερα …. άλλη τυχη…αλλα «Γεια σου» θα πεις...

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

..ΠΑΛΙ?




ΝΑΙ, παλι.... Συμβαίνουν κι αυτά..

Δεν ξέρω πως έγινε αλλά έγινε..

Χάθηκαν φτερά ελαφρώς μεταχειρισμένα, και ολίγον σπασμένα στις άκρες τους…. όποιος τα βρει παρακαλείται να τα επιστρέψει, αφού πρώτα τα επισκευάσει, ώστε να δίνουν την δυνατότητα στον κάτοχό τους να τα ανοίξει και να ξανα - πετάξει….

Αμοιβή…χμμμ…κουβεντιάζεται…



Σ' ευχαριστώ...Σ΄ευχαριστώ...Σ' ευχαριστώ.....

ΥΠΑΡΧΩ....

Αγαπάω, άρα υπάρχω..
Ερωτεύομαι, άρα υπάρχω..
Αγαπάω, άρα υπάρχω..
Αγωνίζομαι, άρα υπάρχω..
Ονειρεύομαι, άρα υπάρχω..
Αντιστέκομαι, άρα υπάρχω..
Συγχωρώ, άρα υπάρχω..
Αρνούμαι, άρα υπάρχω..
Σκέφτομαι, άρα υπάρχω..
Ελπίζω, άρα υπάρχω..
Προχωρώ, άρα υπάρχω..

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

...το πιο γλυκο μου λαθος.....

.....Να απαγορευθεί αυτό το τραγούδι...ξύνει πληγες.....


Μόνη στης ζωής την άκρη άλλη μια φορά
Έμειναν τα όνειρα μισά
Στέγνωσε ξανά το δάκρυ μέσα στην ψυχή
κι έγινε αλμύρα στην πληγή.

Θέλω να σου πω αντίο, όμως δεν μπορώ
μένω μεσ' στο λάθος μου να ζω
ό,τι μου ζήτησες δίνω κι ένα σου ζητώ
να 'ρχεσαι κι εγώ να ξαναζώ.

Σ' ανταμώνω στα κρυφά
εκεί στα σκοτεινά, γεννιέμαι στα φιλιά
Σε αγγίζω μιά φορά, εκεί στο πουθενά
και χάνομαι μετά.

Να ξέρεις, όλη τη ζωή μου δίνω, σώμα και ψυχή
φτάνει πάλι να 'μαστε μαζί
Σε θέλω, δε με νοιάζει που πηγαίνω
ούτε που θα βγει
Είσαι εσύ το τέλος μου κι αρχή.

Μόνη στης ζωής την άκρη
ψάχνω στο ποτό
Ένα παραμύθι να πιαστώ
κι ένα τηλεφώνημά σου, έτσι ξαφνικά
μ' έσωσε ακόμα μια φορά.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

...Της περικοπης....


....παλι εδω....με ευχες..ευχες ...ευχες για ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ...!!!!!!!!!!!
Το θυμαστε εκεινο το υπεροχο τραγουδι απο εκεινη την καταπληκτικη σειρα του MEGA που αρκετους απο εμας καθηλωσε στους καναπεδες?
Ακομα κι αν δεν το θυμαστε... γι αυτο ειμαι εγω εδω....

..τελικα τι ειναι αυτο που ενωνει εμας τους Ελληνες...?
Εγω νομιζω οτι το βρηκα...
Περναμε ολοι μας μεσα απο τους ιδιους δρομους..Ξαναβρισκομαστε γιατι με τον ενα ή τον αλλο τροπο βιωνουμε παρομοιες καταστασεις.. ερωτες,χαρες, λυπες, συγκινηση, πονο, εγκαταλειψη, παραδοχη, απορριψη, δυναμη...ΔΥΝΑΜΗ επαναλαμβανω..κι αυτη η δυναμη -που Κυριος ξερει απο που αντλειται- μας κανει να μπορουμε να χαμογελαμε...Της περικοπης παντου..της αυξησης παντου..Μεχρι και το τσιγαρο κομμενο... Οπως λεει και ο Ν. "Εδώ ο κόσμος καίγετε, κι αυτούς τους ενοχλεί ο καπνός των τσιγάρων.Ας σβήσουν πρώτα αυτοί τις φωτιές στη κοινωνία μας και μετά αν περισσέψει νερό σβήνουμε κι εμείς το τσιγάρο".... Θελουν να μας τα παρουν ολα... Ε, ας τα παρουν... Σιγουρα ομως κανεις δε μπορει να μας κλεψει το χαμογελο...Χαμογελατε πλατια για πολλους λογους αλλα κυριως γιατι κανει καποιους να ανησυχουν....
Αντε λοιπον.... Καλο μας Μηνα...και καλα μας κουραγια γιατι θα τα χρειαστουμε, ειδικα εμεις οι θεριακληδες που θα γινουμε "καρυατιδες" για να απολαυσουμε το τσιγαρακι μας....

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Εμεις για αλλου κινησαμε.....

..κι αλλου η ζωη μας παει...
Θυμαμαι οτι αρκετες φορες το σιγομουρμουριζα αλλα ποτε δεν εδωσα σημασια στους στιχους.. απο αυτα τα ταγουδια που εχουν να πουν αλλα οταν εισαι νεος και νομιζεις οτι η ζωη σου ανηκει..οταν ολα γυρω σου μοιαζουν σαν παρατεταμενος Μαης δεν εχεις χρονο να σταθεις στους στιχους...Μια φιλη μου λεει οτι ο Καλογιαννης ερμηνευει ενα τραγουδι που με μοναδικο τροπο μας "δειχνει" την αβεβαιοτητα που συνανταει ο καθενας μας -εστω και για μια και μοναδικη φορα- για το αν πραγματικά "κάνουμε" αυτό που "θέλουμε" στην ΖΩΗ...
....κι αυτη συνεχιζεται...κι αλλαζει πορεια... σε παει πολυ μακρυα απο τον αρχικο σου προορισμο και τοτε αρχιζουν τα δυσκολα.."Κοιτας" με δεος, φοβο και γουρλωμενα ματια τους καινουριους δρομους που ανοιγονται μπροστα σου και καλεισαι να διαλεξεις ποιον θα περπατησεις...Τη σιγουρη και ασφαλη αλλα πολλες φορες αχαρη διαδρομη, χωρις αρωματα, χωρις χρωματα, χωρις μαγεια ή την αλλη...τη δυσκολη, την αγνωστη που σε μαγνητιζει και κρυβει εκπληξεις αλλα δεν ξερεις αν ειναι ευχαριστες ή δυσαρεστες...

...δεν ξερω τι θα κανω τελικα..Σιγουρα ομως θα αφηνω το παραθυρο μου ανοιχτο....


Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

.....τι θα έκανες χωρίς άλογα...;

"ΛΑΤΡΕΜΕΝΟΣ ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ"


Ένα πρωϊνό του Οκτώβρη, ακούω στο τηλέφωνο μια γνώριμη φωνή να μου λέει :

“Βγες έξω στο δρόμο, υπάρχει ένα δώρο για σένα”.


Καταχαρούμενος, βγαίνω έξω και βλέπω το δώρο μου. Μια πανέμορφη άμαξα μπροστά στην πόρτα μου, από λουστραρισμένο ξύλο καρυδιάς, με μπρούτζινα χερούλια και φανάρια από λευκή πορσελάνη. Όλα εξαιρετικής ποιότητας, πολύ κομψά, πολύ “chic”. Ανοίγω την πορτούλα και μπαίνω στην άμαξα. Το μεγάλο ημικυκλικό κάθισμα με επένδυση από μπορντό βελούδο και τα κουρτινάκια από λευκή δαντέλα, δίνουν στην καμπίνα μια νότα βασιλικής μεγαλοπρέπειας. Έχω την αίσθηση – αντιλαμβάνομαι απ’ αυτά που βλέπω -, ότι σχεδιάστηκε αποκλειστικά για μένα. Έχει υπολογιστεί η απόσταση για τα πόδια, το μέγεθος του καθίσματος, το ύψος της οροφής… Όλα είναι πάρα πολύ άνετα κι έχει χώρο μόνο για μένα. Από τα παράθυρα βλέπω “το τοπίο” :δεξιά το σπίτι μου, αριστερά το σπίτι του γείτονά μου… Μουρμουρίζω : “Απίθανο δώρο ! Αχ, τι ωραία !….” και κάθομαι λίγο να απολαύσω αυτήν την ωραία αίσθηση.

Στο λεπτό, αρχίζω να βαριέμαι. Η θέα από το παράθυρο είναι πάντα η ίδια. Αναρωτιέμαι : “Πόσον καιρό μπορεί κανείς να βλέπει τα ίδια πράγματα; ” Και καταλήγω ότι το δώρο που μου έκαναν είναι τελείως άχρηστο.

Ενώ εκφράζω το παράπονό μου μεγαλοφώνως, περνάει ο γείτονάς μου και μου λέει, σαν να διαβάζει τη σκέψη μου:

“Δε νομίζεις ότι κάτι λείπει απ’ αυτήν την άμαξα; “

Με απορία (τι να λείπει άραγε;) κοιτάζω τα χαλιά και την ταπετσαρία.

“Λείπουν τα άλογα” μου λέει πριν προλάβω να τον ρωτήσω.

Γι’ αυτό βλέπω όλο τα ίδια – σκέφτομαι -, γι’ αυτό νοιώθω να βαριέμαι…. “Καλά λες” απαντάω.

Οπότε, πάω στο στάβλο του σταθμού, ζεύω στην άμαξα δύο άλογα κι ανεβαίνω πάλι επάνω. Από μέσα φωνάζω : “Ίαααα!”

Και ξεκινάμε….

Η θέα τώρα είναι υπέροχη, καταπληκτική, το τοπίο αλλάζει είναι μια διαρκής έκπληξη.

Ωστόσο, σε λίγο νοιώθω την άμαξα να τραντάζεται και βλέπω ένα ράγισμα στο πλάϊ.

Φταίνε τα άλογα, που με πάνε από κακοτράχαλους δρόμους. Πέφτουν σε λακκούβες, σκαρφαλώνουν ανηφοριές, με οδηγούν σε γειτονιές περίεργες και επικίνδυνες.

Αντιλαμβάνομαι ότι εγώ δεν έχω κανέναν έλεγχο. Τα άλογα με πάνε όπου θέλουν.

Στην αρχή ήταν ωραία, τώρα όμως αισθάνομαι ότι το πράγμα έχει γίνει πολύ επικίνδυνο.

Αρχίζω να φοβάμαι, αλλά ούτε αυτό μου προσφέρει κάτι.

Εκείνη τη στιγμή, περνάει από δίπλα μου ο γείτονας με το αυτοκίνητό του. Του βάζω τις φωνές.

“Ανάθεμά σε! Τι μου ΄κανες!”

“Χρειάζεσαι αμαξά!”

“Άαα! ” κάνω εγώ.

Με μεγάλη δυσκολία, με τη βοήθεια του γείτονα, συγκρατώ τα άλογα και αποφασίζω να προσλάβω αμαξά. Λίγες μέρες μετά, αναλαμβάνει καθήκοντα. Ένας άνθρωπος πολύ τυπικός, προσεκτικός, με σοβαρή όψη, που φαίνεται να ξέρει καλά τη δουλειά του.

Τώρα, μάλιστα. Είμαι έτοιμος να απολαύσω πραγματικά το δώρο μου.

Ανεβαίνω στην άμαξα, τακτοποιούμαι στην καμπίνα, βγάζω το κεφάλι και λέω στον αμαξά που θέλω να πάω.

Αυτός οδηγεί, αυτός ελέγχει την κατάσταση, αυτός αποφασίζει για τη σωστή ταχύτητα και επιλέγει την καλύτερη διαδρομή.

Εγώ…Εγώ, απλώς, απολαμβάνω το ταξίδι....

Χόρχε Μπουκάϊ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΞΑΡΤΗΣΗΣ-ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ Ι

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Το τρένο της Ζωής..!!!!

Σε όλους εσάς που είστε συνταξιδιώτες μου σ' αυτο το τρένο εύχομαι Καλό μας Ταξίδι...

Το προβλημα μου η υπερβολη μου....



Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα...??

Αν είχε σώμα θα'ταν πάλι ψέμα...??



Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.....

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

ΦΩΤΙΑ στα πρεπει.....

"Είμαι εκεί που θέλω να βρίσκομαι κι όμως κλειδώνω τις πόρτες..."

Ζω....

..κι οτι μου δινεται ειναι δωρο...

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

......ανειπωτα......

Πόσες φορές γλυκά μιλούν τα χείλη...κι ας μη λένε.....

Πόσες φορές πικρά θρηνούν τα μάτια...κι ας μη κλαίνε....
(Γ.Δροσίνης)



Γιατί να ναι πάντα τ ανείπωτα τα πιο σημαντικά στη ζωή μας...? γιατί να μένουν ανείπωτα....κι όταν έρθει η στιγμή για να τα πεις.... προσπερνάς...

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

..για σενα..για μενα...για μας....!!!




Όταν έχω εσένα
κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο
δεν φοβού κανένα....

Αφιερωμενο...σε ολους εσας και στις θυμησες σας...Κρατηστε τες ζωντανες...

Λογος σοβαρος....




Λειπω εδω και καιρο... το παραδεχομαι οτι δεν ειμαι και τοσο καλη οικοδεσποινα τελικα... Δεν ελειψα ομως γιατι "ετσι", ελειψα γιατι ασχοληθηκα αποκλειστικα με τον "κηπο μου" ...τα δυο ΥΠΕΡΟΧΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ μου που ειναι πανω στην ανθοφορια τους και χρειαζονται ολη μου τη φροντιδα..Φυσικα μιλαω για τις αγαπες της ζωης μου...Τα κοριτσια μου που δεν θα ηθελα με τιποτα στον κοσμο να τις ακουσω να λενε οτι "θελουν να γινουν τηλεοραση"...κι αν δεν καταλαβατε τι εννοω διαβαστε παρακατω την εκθεση ενος μαθητη Δημοτικου που βρηκα τυχαια στο διαδικτυο... Εγω παντως διαβαζοντας την ενιωσα σαν να μου εριξαν γροθια στο στομαχι..Μικρη η απουσια μου λοιπον και ο λογος ιερος...
Σας αφηνω ευχες για ενα υπεροχο Αυγουστο που μπορει να δηλωνει και το τελος του καλοκαιριου αλλα να αποτελει και αφετηρια για ενα ονειρεμενο φθινοπωρο...!!!
Ραντεβου το Σεπτεμβρη... Τα πιο γλυκα φιλια μου...!!!!!
Η ΕΚΘΕΣΗ
--------

" ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ".

Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ.
Θέλω να με κάνεις τηλεόραση.
Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου.
Να έχω το δικό μου χώρο.
Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα.
Να με παίρνουν σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.
Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί.
Όταν είμαι τηλεόραση θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι απ’ τη δουλειά ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.
Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στεναχωρημένη, αντί να με αγνοεί...
Θέλω τ’ αδέρφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη πότε πότε, μόνο και μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.
Και τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου δε ζητώ πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Aπλως μια υπενθυμιση...




Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γιαυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

Θα ζωγράφιζα μ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.

Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.

Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού,
χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ
κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη, συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ, ευχαριστώ κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.

Αποχαιρετιστήρια επιστολή του Gabriel Garcia Marquez

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Να περιμενω αλλες μερες..???



"...Περιμένω σημαίνει πενθώ την ζωή που ανέβαλα..."
Α.ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Ενα γλυκο Σαββατοκυριακο...

.. παραπικραθηκαμε αυτη την εβδομαδα...και ειπα να προσπαθησω να την κλεισω με γλυκα... Μουντο το απογευμα αυτο, μονο Ανοιξιατικο δε μοιαζει αλλα καλυτερα.. Αν δεν ηταν ετσι σιγα μη στρωνομουν να φτιαξω κεικ τριπλης σοκολατενια απολαυσης... Σοκολατενιο ντου απο παντου λοιπον και ιδου πως θα το πετυχεις...

Ευκολο και γρηγορο... να τα Υλικα..
400 γραμμ. βιταμ

8 αβγά

2 φλιτζάνια ζάχαρη

6 φλιτζάνια αλεύρι

3 κουτ. του γλυκού μπέικιν πάουντερ

1 φλιτζάνι γάλα

1/2 φλιτζάνι κακάο

2 βανίλιες

Για το γλάσο:

300 γραμμ. κουβερτούρα

1/2 φλιτζάνι κρέμα γάλακτος

Τωρα το πως... ολα στο μιξερ με σειρα προτεραιότητας, βιτάμ,ζαχαρη, αυγα, γάλα κ.λ.π... Ψήσιμο στο φούρνο στους 180 για 40' και η σειρα του γλασου.. Εδω ειναι όλα τα λεφτά... Λιώσιμο σε μπεν μαρι της κουβερτούρας και στο τελος η κρεμα γάλακτος.. Μην βάλετε όλο το γλασο, κρατηστε για να φατε και με κουταλακι...
Αντε καλο μας Σαββατοκυριακο...
Ολογλυκα σοκολατενια φιλια!!!!

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

..και η ζωη συνεχιζεται..

...χωρις Αγγελικη...
...χωρις Παρασκευη...
...χωρις Νοντα....





κι επεται και συνεχεια...
..στην Ελλαδα κανεις δεν λαμβανει υποψη του το 35% της αποχης...? Αυτο επρεπε να μας κυβερναει και οχι το 30%..Επιτελους ανοιξτε τα ματια και τα αυτια σας και ΝΤΡΑΠΕΙΤΕ λιγο για το χαλι που μας φερατε...
...ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ...

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Κι ομως ειμαι ακομα εδω...

Αμετι μοχαμετι...
Το εβαλες σκοπο να μας τρελανεις...
Αμ δεν θα σου περασει...Α,ρε χαμπαρι δεν παιρνεις...Χαμπαρι...
Λοιπον που λες, πηγα για εξετασεις, λευκα ενταξει, ουρα ενταξει, αιματοκριτης ενταξει, τριγλυκεριδια, χοληστερινες, ζαχαρα..οοοοοοοοολα ενταξει.. Μυαλα μονο δε βρηκε...Ποιος τα πηρε? Μα ειναι ερωτηση αυτη τωρα.... Δε φανταζομαι να θες απαντηση...
Κι ειμαστε εδω..και θα ειμαστε για καιρο.... Πιο δυνατοι απο ποτε...
Κι εσυ, κι εσυ..κι εσυ...κι εγωωωωωω.....
Και εμας δε θα μας νοιάζει....
εδώ έχει πάντα ήλιο..!!!!!!!!!!
Παμε......

Το κοριτσι του Μαη..



Κι ελεγα και σκεφτομουν... πως να ξεκινησω το μηνα...
Τι να σας αφιερωσω...
Να βαλω λουλουδια...? συνηθισμενο και κοινο...
Να βαλω πασχαλιτσες..? αυτο πια κι αν ειναι..
Να βαλω το τραγουδι μια παραξενη Πρωτομαγια...(οχι οτι δεν ειναι, ειδικα με τις εξαγγελιες για το νεο μουσαφιρη μας ..το ΔΝΤ λεω καλε...οχι μονο παραξενη αλλα και πολυ ζορικη ειναι..) και θα ηταν τοσο επικαιρο...
Δεν θα το κανω ομως...Θα παω κοντρα σε ολη αυτη τη "μαυρη διαθεση" και θα αφιερωσω αυτη την αναρτηση σε ενα πλασμα που αξιζει πολλα... Σε ενα κοριτσι που το ειχα χασει και χαιρομαι πολυ που το ξαναβρηκα... και θα το κανω μονο και μονο γιατι αυτος ειναι ο μηνας που της ταιριαζει..Ο λογος...χαμογελαει παντα, βλεπει μονο ροζ,κιτρινο, γαλαζιο και μενεξεδι, εχει για ολα λυση.. το ποτηρι της ειναι παντα μισογεματο... ειναι απο μονη της Χαρουμενη Ανοιξη... κι εγω αποφασισα να τη λεω και κοριτσι του Μαη....
Για σενα ομορφια μου η αναρτηση...
Για ολους εμας να ειναι ενας χαρουμενος μηνας γεματος με ομορφες στιγμες γιατι δεν πρεπει να ξεχναμε οτι η ζωη μας ειναι ΜΟΝΟ στιγμες...
Καλο μηνα να εχουμε...με πολλα χαμογελα...!!!!

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Τελος παντων...



Απο μικρη αγαπουσα μια τοση δα φρασουλα..."Τελος παντων"..Μα τι ωραια λεξη αληθεια..Ποσο βολικη.. Ειδικα την ωρα που ειμαι ετοιμη και τοοοοοοοοσο εκνευρισμενη και θελω να γινω ταχωνιδου, να βγαλω το θυμο μου, την οργη μου κι εχω βρει και τα τελεια επιχειρηματα για να τον ανικρουσω ερχεται με μια απαξιωση και μου πεταει ενα "Τελος παντων τωρα, τι το συζητάμε"...και καθαρισε, κι εμενα μου ρχεται να τον βουτηξω απο το λαιμο..Τι καθαρισε? Τιποτα δεν καθαρισε..εδω ειναι το προβλημα και δεν θα λυθει με κανενα "Τελος παντων"..Μ'ακους τελος παντων... ή μιλαω στο βρόντο..???

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Βοσποριτισσα...

Ειναι απο τα τραγουδια που θελω να ακουω και να ξανακουω συνεχεια...



Βοσποριτισσα ποια μοιρα σε αφησε χωρις πορφυρα...
Τα λογια ειναι περιττα...
Απολαυστε το....

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Χρωματα..



Κοιτάξτε ομορφιά...
Σου κοβει την ανάσα...
Στην δύση του ηλίου μετράμε τις στιγμές μας και δίνουμε ονόματα στα χρώματα που ο ουρανός αλλάζει… σαν αποσπάσματα από όσα στην καρδιά μας αφησε η μέρα στο πέρασμα της....

Το κόκκινο για την αγάπη, το κίτρινο για την χαρά, το χρυσό για την ευτυχία..

Και οι εικόνες μπερδεύονται και ο ήλιος κρύβεται την θέση του… δίνει τη σκυτάλη στο φεγγάρι..αλλιώτικα ταξίδια ξεκινάνε..αυτη η πλανεύτρα νύχτα..γένους θυληκού..

Ξοδεμα...



Μην σπαταλας τα συναισθήματα που τοσο απλοχερα σου εδωσα..
Μην σπαταλάς τις συμβουλές δικες σου ή της γιαγιας σου
αφού κι εσύ να τις πράξεις δεν μπορείς.
Μην σπαταλάς φαιά ουσία και ψυχική ενέργεια,
για να ανακαλυψεις αυτό που σου χαριστηκε αλλα το πεταξες….
Μην σπαταλάς το χρόνο σου προσπαθώντας
να δείχνεις καλός..γιατι τελικά υστερείς….
Μην σπαταλάς αγάπης λόγια εδώ κι εκεί
μονάχα πόνο προκαλείς…
Μην σπαταλάς τον χρόνο σου να με αναλύσεις
αφήσες τις στιγμές μας να σου φύγουν….
Μην σπαταλάς τη σκέψη σου
για μένα.
Καλύτερα να μην σπαταλάς τίποτα.

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Καιγομαι και σιγολιωνω....



Ηπειρωτικοι καημοι.... Κι ας μην εχω καμμια σχεση με αυτο τον τοπο... Μιλανε στην καρδια μου....

Γινεται...

Photobucket
Καλημερα...ας ειναι κι αυτη η μερα μας περιτριγυρισμενη απο ανθρωπους που αγαπαμε...κι αν δεν ερθουν εκεινοι σε μας, ας ψαξουμε εμεις να τους βρουμε....

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Το κοριτσι με το ροζ φορεμα...

Photobucket
Κάποτε ένα μικρό κορίτσι καθόταν μόνο του στο πάρκο.Ολοι το προσπερνούσαν και κανείς δεν σταματούσε να δει γιατί έμοιαζε να είναι τόσο θλιμμένο. Ντυμένο με ένα φθαρμένο ρόζ φορεματάκι, ξυπόλυτο και βρώμικο,το κορίτσι απλά καθόταν εκεί και παρακολουθουσε τους ανθρώπους που περνούσαν. Ποτέ δεν δοκίμασε να τους μιλήσει . Ποτέ δεν πρόφερε
μία λέξη.Πολλοί άνθρωποι πέρασαν μπροστά της αλλά κανένας δεν σταμάτησε.

Την επόμενη μέρα η περιέργειά μου με οδήγησε πίσω στο πάρκο. Ηθελα να δω αν το μικρό κορίτσι θα ήταν ακόμα εκεί. Και ναί, ήταν εκεί, στην ίδια ακριβώς θέση όπου ήταν
και την προηγούμενη μέρα και με το ίδιο λυπημένο βλέμμα. Σήμερα όμως θα έκανα το βήμα, θα πλησίαζα το μικρό κορίτσι. Εξάλλου ένα πάρκο γεμάτο κόσμο δεν είναι το
κατάλληλο μέρος για να παίζει ένα μικρό παιδί ολομόναχο.
Καθώς πλησίαζα μπορούσα να δω την πλάτη του κοριτσιού.
Είχε ένα περίεργο σχήμα . Σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ίσως ο λόγος, που οι άνθρωποι την προσπερνούσαν χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να της μιλήσουν.
Οι παραμορφώσεις δεν είναι καλοδεχούμενες στην κοινωνία μας, και αυτό οδηγεί στον αποκλεισμό αυτών που είναι διαφορετικοί.

Καθώς πλησίασα, το μικρό κορίτσι χαμήλωσε ελαφρά τα μάτια για να αποφύγει το εξεταστικό βλέμμα μου. Μπορούσα τώρα να διακρίνω πιο καθαρά το σχήμα της
πλάτης της. Είχε κάτι περίεργο,που έμοιαζε σαν μια παράξενη καμπούρα. Της χαμογέλασα για να της δείξω ότι όλα ήταν εντάξει. Ήμουν εκεί για να την βοηθήσω, για να μιλήσουμε.

Έκατσα κάτω δίπλα της και την χαιρέτησα με ένα 'γεια'. Το μικρό κορίτσι έδειξε να ξαφνιάζεται και αφού με κοίταξε έντονα στα μάτια για λίγο απάντησε 'γεια'.
Της χαμογέλασα και μου χαμογέλασε κι αυτή ντροπαλά .
Αρχίσαμε να μιλάμε και συνεχίσαμε μέχρι που σουρούπωσε και το πάρκο άδειασε από κόσμο. Την ρώτησα γιατί ήταν τόσο θλιμμένη.
Το μικρό κορίτσι με κοίταξε με το λυπημένο μουτράκι του και απάντησε ' γιατί είμαι διαφορετική'. 'Αυτό είναι αλήθεια' είπα εγώ χαμογελώντας.
'Το ξέρω' είπε το μικρό κορίτσι και φάνηκε να μελαγχολεί περισσότερο.

'Μικρή μου' της είπα, 'μου θυμίζεις έναν γλυκό και αθώο άγγελο'. Με κοίταξε και χαμογέλασε, μετά σηκώθηκε αργά και είπε 'αλήθεια το λες?'
'Ναι, είσαι σαν ένας μικρός φύλακας άγγελος που στάλθηκε να φυλάει τους ανθρώπους που περνούν'. Έκανε με το κεφάλι της ένα καταφατικό νεύμα και χαμογέλασε πάλι .
Καθώς έκανε αυτό, άνοιξε την πλάτη του ροζ της φορέματος και από μέσα βγήκαν και απλώθηκαν δύο λευκά φτερά, 'ναι' είπε, 'αυτό είμαι, είμαι ο δικός σου
φύλακας άγγελος'. Έμεινα άφωνη, σίγουρη πως όλα αυτά ήταν παιγνίδια
της φαντασίας μου. Τότε το κορίτσι είπε ' Για μια φορά σκέφτηκες κάποιον
άλλο εκτός από τον εαυτό σου . Η αποστολή μου εδώ ολοκληρώθηκε'.

Σηκώθηκα τότε όρθια και είπα ' Περίμενε, γιατί κανείς δεν σταμάτησε να βοηθήσει έναν άγγελο ?'
Με κοίταξε, χαμογέλασε και είπε 'Είσαι η μόνη που μπορούσε να με δει' και μετά εξαφανίστηκε.

Και μ' αυτό η ζωή μου άλλαξε ριζικά.

Έτσι, όταν νομίζεις ότι δεν έχεις κανένα, να θυμάσαι
ότι ο άγγελος σου είναι κοντά σου και σε προσέχει.

Με αυτό το μήνυμα μπορούμε να δώσουμε την ευκαιρία σε φίλους μας, να κάνουν σήμερα μια θετική σκέψη...Καλη Μ.Εβδομαδα ηλεκτρονικα μου φιλαρακια...

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Mια Κυριακη...κατραμι...


Σαν ειδηση εσκασε η βομβα... Ο Τασος..Ο Τασος ο γιος της Τουλας δεν ειναι πια μαζι μας...σκοτωθηκε σε τροχαιο σημερα, ξημερωματα Κυριακης...
Ποσο συντομη ειναι τελικα αυτη η ρουφιανα η ζωη μας και ποσο τη δυσκολευουμε κι εμεις με τις μικροτητες και τις κακιες μας κι ερχεται ενας Τασος να μας ριξει ενα δυνατο χαστουκι και να μας ξυπνησει απο το ληθαργο..δυστυχως παλι για λιγο..
Ξημερωνουν κατι μερες..μα κατι μερες... νιωθεις την ΑΔΙΚΙΑ να σε κυριευει και θες να βγεις και να ουρλιαξεις για αυτο το μεγαλο κριμα.. Να τα βαλεις με ποιον..? Ο Θεος λενε ξερει γιατι κανει οτι κανει ομως και παλι...το νιωθεις το ΑΔΙΚΟ...
-Μου ειναι αδυνατον να μιλησω σημερα μαζι σου Αρχοντια μου...Θα σε δω αυριο..και να σου πω τι...????????? Οτι και να σου πω θα ειναι λιγο, τι μπορει μια μανα να πει σε μια αλλη μανα για το χαμο του μονακριβου γιου της..ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ... χανονται... γινονται κομπος στο λαιμο και σε πνιγουν... Ξερεις οτι ο Τασος θα θελει να χαμογελας και θα υποφερει για τον πονο που σου φυλαγε...Κανε υπομονη ματια μου, καρδια μου, ειναι μια πληγη που παντα θα αιμοραγει.. μεχρι να ανταμωσετε... Ξερω φιλεναδα οτι ειναι το μονο πραγμα που θες...
Καλο Ταξιδι Τασουλη....να μας προσεχεις απο εκει ψηλα που βρισκεσαι....

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ...

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Μυστικο...


Όπως κοιμάσαι θα ρθω να σου πω
ένα βαθύ μου ακριβό μυστικό
σε ένα τρελό μου μεθύσι παλιό
έφτασε η δίψα μου στο κόκκινο
αλλά είχες φύγει ταξίδι μακρυά
και εγώ ζητούσα ζεστή αγκαλιά
γι' αυτό το χάδι του το τρυφερό
όλα του τ' έδωσα όλα θαρρώ.

Μα δε σβήνει η φωτιά
σε μια ξένη αγκαλιά
μα δε σβήνει η φωτιά
αν δε θέλει η καρδιά.
Το κορμί σου θα καίει
η καρδιά σου θα κλαίει
μα δε σβήνει η φωτιά θα σου λέει ....

Όπως κοιμάσαι θα ρθω να στο πω
είναι βαθύ και ακριβό μυστικό
όποτε φεύγεις μακρυά δεν μπορώ
να μένω μόνη τις νύχτες καιρό.
Τον έρωτά μας δεν σβήνω αλλού
μα τη μοναξιά στις γωνιές του μυαλού
να ξεδιψάω και μετά να μπορώ
όταν γυρνάς νάμαι πάντα εδώ.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Κυριακη 21 Μαρτιου- Η εργασια...



Ρ Α Τ Σ Ι Σ Μ Ο Σ - Ξ Ε Ν Ο Φ Ο Β Ι Α

Αν ένας άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο λόγω εθνικότητας και εχθρεύεται τους ξένους αυτό είναι ρατσισμός. Παλιότερα στην Αφρική έγιναν πολλοί αγώνες για να μην διαχωρίζονται οι άνθρωποι σε λευκούς και μαύρους, να μην υπάρχουν παγκάκια για λευκούς, καθίσματα λεωφορείων, ακόμη και τουαλέτες. Όταν ένας άνθρωπος φοβάται τους ξένους ότι θα τον επηρεάσουν στον πολιτισμό, στις θέσεις εργασίας, ότι θα τον κλέψουν ή θα του κάνουν κακό, θεωρείται ξενοφοβικός. Πολλές φορές η ξενοφοβία οδηγεί τους ανθρώπους σε ρατσισμό.
Στις 21 Μαρτίου 1960, 70 φοιτητές που διαδήλωναν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ στην πόλη Σάρπβιλ της Νοτίου Αφρικής έχασαν τη ζωή τους από εν ψυχρώ πυροβολισμούς της ρατσιστικής αστυνομίας. Μετά από έξι χρόνια, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών καθιέρωσε την 21 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων.
Σε διεθνές επίπεδο, τα σοβαρότερα προβλήματα εντοπίζονται κυρίως στην ανεπαρκή εφαρμογή των Νόμων με αποτέλεσμα να μην υπάρχει νομική κάλυψη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Στη χώρα μας καταγράφονται καθημερινά πολλές παραβιάσεις κατά των αλλοδαπών, καθώς το σύνολό τους αναγκάζεται να δουλεύει ανασφάλιστο. Οι εργοδότες παραμένουν ατιμώρητοι και ο λόγος είναι ότι τα ρατσιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές, δεν τιμωρούνται ως ποινικά αδικήματα, αλλά με μικρές ποινές, ως πλημμελήματα.
Κατά διαστήματα ακούμε στα Δελτία Ειδήσεων περιπτώσεις ρατσιστικών κρουσμάτων όπως:
- ο ξυλοδαρμός ανήλικου Ιρανού σε αστυνομικό τμήμα,

-ξυλοδαρμούς και βασανισμούς προσφύγων από λιμενικούς,

-ο ξυλοδαρμός Ρουμάνου από αστυνομικούς,

- ο θάνατος αλλοδαπού στο κέντρο της Αθήνας ύστερα από ξυλοδαρμό αστυνομικών,
- ο δημόσιος εξευτελισμός αλλοδαπού κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου,
- η κακοποίηση Παλαιστίνιου μικροπωλητή από αστυνομικούς στα υπόγεια της δημοτικής αστυνομίας

Γιατί όλα αυτά…; Μήπως γινόμαστε άδικοι ;

Πολλές φορές οι άνθρωποι αρνούνται να δεχτούν ξένους στη δουλειά τους, στην παρέα τους ή ακόμη και να κάθονται δίπλα τους στο λεωφορείο. Φοβούνται ότι θα τους εκμεταλλευτούν ή θα τους κάνουν κακό. Ακόμα κι εμείς που είμαστε παιδιά συχνά αρνούμαστε ή αποφεύγουμε παιδιά από άλλη χώρα, ή με άλλο θρήσκευμα. Αυτό είναι ρατσισμός. Στη χώρα μας ζούνε πολλοί αλλοδαποί διαφορετικών εθνικοτήτων. Οι άνθρωποι αυτοί εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους για να ζήσουν καλύτερα. Αντί να τους προκαλούμε κακό και να έχουμε αρνητικές σκέψεις γι' αυτούς θα έπρεπε να τους σεβόμαστε και να τους καταλαβαίνουμε. Όπως υπάρχουν Έλληνες κακοί έτσι υπάρχουν και «ξένοι» κακοί.
Δε νομίζω πως θα πρέπει να υπάρχει Ρατσισμός και ξενοφοβία γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι και ίσοι απέναντι στα μάτια του Θεού.

Απο τη μαθητρια του Α3 Α-Μ.Δ (Η εργασια εγινε απο πολλες διαφορετικες Πηγες)

Σήμερα ψήλωσα πολυ...


Ντρίιιιιιιιιιιιν...το σταθερο κουδουνιζε σαν παλαβο κι εγω με τις σαπουναδες στα χερια ετρεξα να το πιασω...
-Παρακαλω, απάντησα οχι και τοσο ευγενικα...
-Μαμα, μηπως θα μπορουσες να ερθεις απο το σχολείο σήμερα να ρωτησεις πως τα παω, με ρώταγε η κορακλα μου με την προσμονη μιας θετικής απάντησης.
-Σήμερα πρεπει να γινει βρε κοριτσι μου, αύριο δεν μπορω;
-Ειχαν συγκεντρωση καλε μαμα ολοι σήμερα και θα ειναι για πρωτη φορα ολοι μαζεμενοι, ελα σε παρακαλω γιατι εχω αγωνια για το 2ο 3μηνο.
Τι να κανω η μανα, πως να αρνηθω,ανασκουμπωθηκα και πηγα τρεχοντας μπας και ξεμπερδεψω γρηγορα και προλαβω να παρω και τις εξετασεις απο το γιατρο μου..αααααλλη ιστορια αυτη αλλα δεν ειναι της παρουσης..
Το κοριτσακι μου με περιμενε στην εισοδο του σχολειου και πιασμενες χερακι-χερακι μπηκαμε στο γραφειο των Καθηγητων, με πρωτη σταση στον Μαθηματικο.
-Γεια σας κυριε Ταδε μου, αυτη ειναι η μαμα μου (κανει τις συστασεις το μωρο μου)
-Ωωωω γεια σας κυρια Ταδε μου (μου απευθυνει χαιρετισμο καθως και το χερι του ο κ.Ταδε) χαιρομαι που σας γνωριζω.Ηρθατε να μαθετε για την προοδο της ε;Λοιπον ακουστε δεν εχω πολλα να σας πω, εκτος απο πολυ καλη και επιμελλης μαθητρια ειναι κι ενα εξαιρετικο παιδι, ευγενικο και παντα προθυμο και ξερετε εμεις οι καθηγητες στεκομαστε παρα πολυ στη διαγωγη των μαθητων, και ειμαι σιγουρος οτι και οι αλλοι συναδερφοι τα ιδια θα σας πουν πανω κατω (εδω αρχιζω να κορδωνομαι λιγουλακι). Η μικρη δεσποινις απο εδω ειναι ενα πολυ ευαισθητο παιδι που δε σας κρυβω οτι ειχα μια περιεργεια να γνωρισω την οικογενεια της μετα το συμβαν που εγινε με την αλλοδαπη συμμαθητρια της στο οποιο ετυχε να ειμαι αυτηκοος και αυτοπτης μαρτυρας(τα χανω εγω, ιδεα δεν εχω γιατι μου μιλαει).
-Α, ναι ξεχασα να στο πω μαμα, θα σου εξηγησω σπιτι.
Με συνοπτικες διαδικασιες την στελνει πολυ ευγενικα να του φερει καφε απο το κυλικειο και μου εξηγει εκεινος. Πριν απο 10 μερες περιπου εκτυλιχτηκε στο προαυλιο ενα επεισοδιο μεταξυ τριών κοριτσιων της Α' Γυμνασιου, δυο ελληνιδες και μια Πακιστανη κι εκει που ηταν ετοιμες να ξεμαλλιαστουν στολιζοντας την Πακιστανη με πολλα κοσμητικα επιθετα παρενεβη η κορακλα μου ως γνήσια Λιονταρινα και πηρε θεση υπερ της Πακιστανης λεγοντας το αποστομωτικο "Την ξερεις; εσυ γιατι νομιζεις οτι εισαι καλυτερη απο τη Μανού, επειδη εισαι Ελληνιδα; αντε να ασχοληθείς με τιποτα αλλο και παρατα την ησυχη".
Εδω κοντευω να βαλω τα κλαμματα, κι αρχιζω να ψηλωνω απο περηφανια, οχι γιατι κι εγω ειμαι υπευθυνη για την ανατροφη των κοριτσιων μου αλλα γιατι ειμαι παιδι εκείνου που θα επρεπε να ειναι εδω σήμερα και να ακουει ολα αυτα τα ομορφα λογια για την εγγονη του, κι αυτος δεν ειναι αλλος απο τον δικο μου μπαμπα. Τα κοριτσια μου τον σεβονται, τον ακουν με απιστευτη προσοχη και στεκονται παντα "σουζα" μπροστα του κι ο λογος ειναι το σχημα του γιατι ναι...μου διεφυγε να σας πω οτι ο πατερας μου ειναι ενας απλος και ταπεινος εκπροσωπος του Θεου.
Μετα τον κυριο Ταδε δεν ηθελα να δω κανεναν αλλο καθηγητη, μου εφτανε και μου περισευε η δική του γνωμη για το παιδι μου. Ο καφες ηρθε εγω τον ευχαριστησα ευγενικα και αγκαλιαζοντας την βγηκαμε προς την εξοδο.
-Τι αυτο ηταν, δε θα μιλησεις με τους αλλους; με ρωτησε με απορια.
-Τα ειπε ολα ο κ. Ταδε αγαπη μου και θελω να ξερεις οτι σημερα με εκανες πολυ πολυ περηφανη γι αυτο κι εγω θα σου ετοιμασω κανελονια.
Τα εφτιαξα, και τα πετυχα γιατι τα εκανα με πολυ αγαπη για τις ανασες της ζωης μου.
Την Κυριακη 21 Μαρτιου, ειναι η Παγκοσμια ημερα κατα του Ρατσισμου και αυριο στο σχολειο της μεγαλης εχουν μια εκδηλωση σχετική με το θεμα και για μαντεψτε...Ναι, ναι, ναι σ'εκεινη ανεθεσαν να κανει και να διαβασει την σχετική εργασια την οποια και σας παραθετω σε αλλη αναρτηση.
Τα πιο γλυκα φιλια μου σας αφηνω... εχω τρελα κεφια σημερα...Μια πανυψηλη μαμα..!!!!

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

"Ο μπαρμπα Μπιλιος"

Ο Μπάρμπα Μπίλιος είχε ένα γάλο πολύ μεγάλο.
Και τον τάιζε μέλι ταχίνη, για να παχύνει.
Και τον τάιζε ψωμί και αλάτι, να κάνει πλάτη.
Και τον τάιζε ψητή γαρδούμπα, να κάνει τούμπα.
Και τον τάιζε ψωμί μπουγατσά να κάνει μπράτσα.
Και τον τάιζε ψωμί και χόρτα, ώσπου δεν χώραγε από την πόρτα.
Ώσπου μια μέρα δίχως ήλιο ο γάλος έφαγε τον Μπάρμπα Μπίλιο...

Το ακουσα σημερα το πρωι την ωρα που γυρνουσα απο το φουρνο, το τραγουδαγε ενα μικρο αγορακι στον παππου του κι εκεινος με μεγαλη περηφανια καμαρωνε του παιδιου του το παιδι.
Πω πω..αναμνησεις.
Σερρες στο καφενειο του παππου και εγω ενα ζωηρο κοριτσακι με κατακκοκινα μαγουλα να περιφερομαι χαμογελωντας ναζιαρικα δεξια κι αριστερα αναμεσα στα γεροντακια ζητιανευοντας την προσοχη τους μπας και καταφερω και αποσπασω μια "κοκομελα" οπως λεει ενας φιλος μου τις καραμελιτσες τσαρλεστον. Η γιαγια Αννα που με προσεχε μεχρι να γυρισουν οι γονεις απο το χωραφι δεν επαιρνε το βλεμμα της απο πανω μου γιατι 2η λαχταρα δεν θα την αντεχε..Την πατησε μια φορα που ξεφυγα απο την προσοχη της και βρεθηκα με τον μπαρμπα Γιαννη (που παντα ειχε πολλες καραμελιτσες στην τσεπη του) στο διπλανο χωριο.Ε,ρε ενας πανζουρλισμος στο δικο μου, χαθηκε η εγγονα του Θαναση, και δωστου να ψαχνουν τα ρεματα και τα πηγαδια για να με βρουν..Αφαντη εγω..Ο μπαρμπα Γιαννης μπροστα κι εγω ξωπισω του χωρις να εχει παρει χαμπαρι ο χριστιανος την παρουσια μου,ο βηματισμος εξαλλου διεφερε ελαχιστα, εκεινος λογω ηλικιας ειχε γινει πιο βαρυς κι εγω με τα μικρα μου ποδαρακια δε χρειαστηκε να τρεχω.Με ανακαλυψε λιγο πριν φτασει στη στανη του για να μαζεψει τα προβατα του. "Τωρα; τι θα σε κανω τωρα Κατουσκε; να σε γυρισω πριν μαζεψω τα προβατα θα τα φαει ο λυκος, να τα μαζεψω και να σε γυρισω θα "Φαν" εμενα ζωντανο.." Το 2ο εκανε τελικα και οταν πηραμε το δρομο της επιστροφης θυμαμαι που μου κραταγε σφιχτα το χερι και μου τραγουδαγε το "μπαρμπα Μπιλιο". Με τη μορφη του εχω συνδιασει αυτο το παιδικο τραγουδακι και συγκινουμαι καθε φορα που το ακουω. Αυτο που σιγουρα δεν προκειτα να ξεχασω ποτε μεχρι να κλεισω τα ματια μου ειναι τη γιαγια μου να "αδειαζει" σε μια καρεκλα οταν με ειδε ζωνταντη μπροστα της και να κανει το σταυρο της "Δοξα, Δοξα, Δοξα, μεγαλο το ονομα σου Κυριε" ήταν τα λογια της πριν αφησει ενα χειμαρο απο δακρυα να ποτισουν τα μαγουλα της.. Αχ, μωρε γιαγια, αν με βλεπεις απο εκει που εισαι να ξερεις οτι λυπαμαι που σε παιδεψα τοσο σαν παιδι κι οτι Σ'αγαπαω πολυ κι ας μην προλαβα ποτε να στο πω.

Υ.Γ. για την γιαγια μου την Αννα που δεν προλαβε να ζησει τις χαρες μας..!!!

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Για σενα "δασκαλε"....


Το επιασα το χερι που μου απλωσες και θα το κραταω σφιχτα...
Χαιρομαι τοσο πολυ που ηρθες στη ζωη εκεινης και επηρεασες και τη δικη μου...
..και θα στο πω...ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ....
Θαυμαζω το σπανιο κελαρι του μυαλου σου που με μαγικο τροπο,
καταλυει τους φοβους και τις ασχημες σκεψεις μου και αναδυκνειει
οτι καλυτερο εχω μεσα μου...
Σ' ευχαριστω Φ. που περπατας διπλα μου....

Brinda



Η Μπρίντα ήταν στην παραλία με τον πατέρα της.
Εκείνος της ζήτησε να ελέγξει αν η θερμοκρασία του νερού ήταν καλή.
Η Μπρίντα ήταν πέντε χρονών και χάρηκε που μπορούσε να βοηθήσει.
Πήγε μέχρι το σημείο που εσκαγε το κύμα και έβρεξε τα πόδια της.
"Έβαλα τα πόδια μου μέσα, το νερό είναι κρύο", του είπε.
Ο πατέρας της την πήρε αγκαλιά, περπάτησε μέχρι το σημείο που έσκαγε το κύμα και ξαφνικά την έριξε στη θάλασσα.
Η Μπρίντα τρόμαξε, αλλά μετά χάρηκε με το αστείο του.
"Πως είναι το νερό;" τη ρώτησε ο πατέρας της.
"Φανταστικό" του απάντησε
"Από δω και μπρος λοιπόν, όταν θέλεις να μάθεις κάτι, να βουτάς μέσα του".
Paulo Coelho/ Μπρίντα

Το αποφασισα...


Τελικα ναι..το αποφασισα, κοιταξα ή μαλλον για να ακριβολογω κρυφοκοιταξα μεσα μου και το αποφασισα...Απο σημερα θα σκεφτομαι ΜΟΝΟ αυτα που ΕΠΙΘΥΜΩ και ΟΧΙ αυτα που ΦΟΒΑΜΑΙ...

..θα περασει....


...Πως να την κανω να τρεξει...πως να την κανω να φυγει γρηγοροτερα; Πως θα σπρωξω τις ωρες για να με προσπερασει αυτη η μερα...Δεν τη θελω κι ας ξυπνησα διαφορετικα.. Χαμογελασα οταν ανοιξα το παραθυρο μου και ειδα τον ηλιο να μου κλεινει το ματι και να με παρασερνει να βγω εξω, να δω φιλους να κανω πραγματα χαρουμενα.Εγω επελεξα να ερθω σε σενα αλλα.. Πες μου πως τα καταφερνεις και το κανεις αυτο; Το ξερω οτι μ'αγαπας, ξερω οτι ολα αυτα τα λες γιατι θες να γινω καλυτερη, θες να με βρω κατω απο την κρυμμενη μου μασκα, τι ωραια που το ειπες "Κατερινιω, ασε τα ψευτικα χαμογελα σε μενα, σε ξερω καλυτερα απο σενα"...και ειναι αληθεια.Με ξερεις καλυτερα απο μενα κι αυτο ειναι που με κανει να μελαγχολω. Ημουν σιγουρη οτι πλεον μπορω να ξεγελασω τον καθενα..Ποσο λιγο με ξερω... "Βρες τον τροπο να μας κοιτας απο πολυ ψηλα, μονο τοτε θα εισαι ο εαυτος σου"...

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Το ημερολογιο μου....


...Ημουν δεν ημουν 12 οταν αποφασισα οτι πρεπει κι εγω σαν "ωριμη" δεσποινιδα να κραταω ημερολογιο...να γραφω τις σκεψεις μου..τις αποριες μου...τα συναισθηματα μου και φυσικα -πεισματαρικο πλασμα ανεκαθεν- το επραξα...Μαζευα το χαρτζιλικι δυο εβδομαδων αλλα τελικα τα καταφερα κι αγορασα ενα υπεεεεεεεροχο τετραδιο με γαλαζιο σκληρο εξωφυλλο που απεικονιζε ενα κοριτσακι, περιπου στην ηλικια μου, μονο που εκεινο ηταν ξανθο και με φακιδες. Τετοια φροντιδα, τετοια επιμελεια δεν εδειξα ποτε για τα μαθηματα μου -το μεγαλο παραπονο των γονιων μου- οση για εκεινο το τετραδιο...Εγραψα το "καλως ορισες καινουριε φιλε μου" με τα πιο ομορφα γραμματα, πρασινα,κοκκινα, μπλε και κρεμασα το μικροσκοπικο κλειδακι του στο λαιμο μου μαζι με τον χρυσο σταυρο της γιαγιας μου....Περασα μεγαλο διαστημα εξαρτησης απο το ημερολογιο μου.... Το κρατουσα σαν Ευαγγελιο στα χερια μου και το εκρυβα επιμελως απο τα αδιακριτα ματια. Η κρυψωνα μου ηταν ασφαλης, κανεις δεν θα σκεφτοταν ποτε να κοιταξει πισω απο την τεραστιων διαστασεων εγκυκλοπαιδια του Ελευθερουδακη, που μεταξυ μας κανενας τομος δεν ανοιχτηκε ποτε και απο κανενα απο τα τρια παιδια αυτης της οικογενειας.... Αχ, και τι δεν ειχε αυτο το ημερολογιο,περιγραφες απο τους πρωτους πλατωνικους ερωτες, τους καυγαδες με τις κολλητες, τα πρωτα παρτυ, τα πρωτα μπλουζ στα μισοσκοτεινα, την περιγραφη του πρωτου φιλιου σε δυο ολοκληρες σελιδες που τοτε μου φαινοντουσαν και λιγες... και γραμματα, γραμματα κολλημενα στην αντιστοιχη ημερομηνια απο την φιλη μου τη Σασα που μετακομισε στη Λαρισα, απο τον φιλο μου το Γιωργο που εφυγε φανταρος και πολλες αλλες μικρες αλλα τοσο γλυκες αναμνησεις... Στιχακια, ποηματακια, δωρακια, καρτες...αααααααα...και το πιο σημαντικο...τηλεφωνα, πολλα τηλεφωνα που τελικα μου φανηκαν χρησιμα και το πως σας το εξηγω ευθυς αμεσως.. Μαιμου με ελεγε ο μπαμπας, ζουζουλο (ημαρτον) η μαμα... Ως ζουζουλομαιμου κι εγω (ναι ναι παρεμεινα και στην ενηλικη ζωη μου) και παντα ανησυχο πνευμα πριν απο 2 χρονια και μετα απο μια τηλεφωνικη συνομιλια με μια απο τις κολλητες που κρατησα, κραταω, και θα κρατησω μεχρι να κλεισω τα ματια μου, νοσταλγησα εκεινα τα χρονια..."Μακαρι να γινοταν να βρισκομασταν ξανα, ολη η ταξη" μου πεταξε, κι αρχισε το μυαλο μου εμενα να στροφαρει...και το ανακαλυψα...Εκεινο το μικρο γαλαζιο τετραδιο θα με βοηθουσε να ανακαλυψω τα ιχνη των χαμενων συμμαθητων... Ευκολα το βρηκα, μαζι με την προικα μου η καλη μου η μανουλα φροντισε μεσα σε μια μεγαλη κουτα να με φορτωσει και με ενα σωρο "αχρηστα πραγματα" οπως τα αποκαλεσε.Το προσπερασα ασχολιαστο, και νατο, το κρατησα παλι στα χερια μου και γυρισα 18 χρονια πισω, κλειδωθηκα και στην κρεβατοκαμμαρα και ολη τη νυχτα το μελετουσα και δακρυζα, "Αγαπητο μου ημερολογιο".... και ξανα....και ξανα...μου φαινοταν τοσο μακρινα ολα αυτα, ηταν ομως η ζωη μου κρυμμενη μεσα σε κιτρινισμενες σελιδες... Ενα βραδυ κρατησε, απο την επομενη το πρωι ανασκουμπωθηκα κι αρχισα να παριστανω την Αγγελικη Νικολουλη και για μαντεψτε... ξετρυπωσα τους δεκαοκτω, οι υπολοιπο πεντε του Γ1 ηταν αφαντοι, ο Γιαννης μεταναστης, ο Χρονης μπαρμαν στη Σαντορινη, η Χρυσουλα στο κρεβατι με δυσκολη εγκυμοσυνη, η Ευαγγελια εκανε ακομα το αγροτικο της καπου στα Γιαννενα και ο Βασιλης... δυστυχως ο Βασιλης δεν ηταν πια αναμεσα μας . Μετα απο πολλες δυσκολιες στη συνεννοηση το ραντεβου κλειστηκε, θα βρισκομασταν σε ενα μπιστρο στο Μεταξουργειο και μετα βλεπαμε... και ειδαμε, και γελασαμε, και χορεψαμε και κλαψαμε και ειχε απο ολα εκεινη η Μαγικη βραδυα που δεν θα ειχε πραγματοποιηθει αν δεν υπηρχε εκεινο το μικρο γαλαζιο τετραδιο με την φακιδομυτη... και ξερετε κατι..ετσι νιωθω και τωρα, σαν να ξεκινησα να γραφω απο την αρχη, μονο που τωρα λειπουν οι φακιδες και δε χρειαζεται πλεον να το κρυβω... Σ' ευχαριστω "Αγαπητο μου Ημερολογιο"....