BLOGGER TEMPLATES - TWITTER BACKGROUNDS

..ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ...

...αν δεις την ψυχη μου να τρεχει με ματωμενα γονατα κοντα σου, μην τρομαξεις...
Δεν ειναι τιποτα καλε.Απο το παιχνιδι ειναι....
Ολα τ'απογευματα της ζησης μου τα περασα παιζοντας κυνηγητο με τα ονειρα μου...

Αλκυονη Παπαδακη

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Καιγομαι και σιγολιωνω....



Ηπειρωτικοι καημοι.... Κι ας μην εχω καμμια σχεση με αυτο τον τοπο... Μιλανε στην καρδια μου....

Γινεται...

Photobucket
Καλημερα...ας ειναι κι αυτη η μερα μας περιτριγυρισμενη απο ανθρωπους που αγαπαμε...κι αν δεν ερθουν εκεινοι σε μας, ας ψαξουμε εμεις να τους βρουμε....

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Το κοριτσι με το ροζ φορεμα...

Photobucket
Κάποτε ένα μικρό κορίτσι καθόταν μόνο του στο πάρκο.Ολοι το προσπερνούσαν και κανείς δεν σταματούσε να δει γιατί έμοιαζε να είναι τόσο θλιμμένο. Ντυμένο με ένα φθαρμένο ρόζ φορεματάκι, ξυπόλυτο και βρώμικο,το κορίτσι απλά καθόταν εκεί και παρακολουθουσε τους ανθρώπους που περνούσαν. Ποτέ δεν δοκίμασε να τους μιλήσει . Ποτέ δεν πρόφερε
μία λέξη.Πολλοί άνθρωποι πέρασαν μπροστά της αλλά κανένας δεν σταμάτησε.

Την επόμενη μέρα η περιέργειά μου με οδήγησε πίσω στο πάρκο. Ηθελα να δω αν το μικρό κορίτσι θα ήταν ακόμα εκεί. Και ναί, ήταν εκεί, στην ίδια ακριβώς θέση όπου ήταν
και την προηγούμενη μέρα και με το ίδιο λυπημένο βλέμμα. Σήμερα όμως θα έκανα το βήμα, θα πλησίαζα το μικρό κορίτσι. Εξάλλου ένα πάρκο γεμάτο κόσμο δεν είναι το
κατάλληλο μέρος για να παίζει ένα μικρό παιδί ολομόναχο.
Καθώς πλησίαζα μπορούσα να δω την πλάτη του κοριτσιού.
Είχε ένα περίεργο σχήμα . Σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ίσως ο λόγος, που οι άνθρωποι την προσπερνούσαν χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να της μιλήσουν.
Οι παραμορφώσεις δεν είναι καλοδεχούμενες στην κοινωνία μας, και αυτό οδηγεί στον αποκλεισμό αυτών που είναι διαφορετικοί.

Καθώς πλησίασα, το μικρό κορίτσι χαμήλωσε ελαφρά τα μάτια για να αποφύγει το εξεταστικό βλέμμα μου. Μπορούσα τώρα να διακρίνω πιο καθαρά το σχήμα της
πλάτης της. Είχε κάτι περίεργο,που έμοιαζε σαν μια παράξενη καμπούρα. Της χαμογέλασα για να της δείξω ότι όλα ήταν εντάξει. Ήμουν εκεί για να την βοηθήσω, για να μιλήσουμε.

Έκατσα κάτω δίπλα της και την χαιρέτησα με ένα 'γεια'. Το μικρό κορίτσι έδειξε να ξαφνιάζεται και αφού με κοίταξε έντονα στα μάτια για λίγο απάντησε 'γεια'.
Της χαμογέλασα και μου χαμογέλασε κι αυτή ντροπαλά .
Αρχίσαμε να μιλάμε και συνεχίσαμε μέχρι που σουρούπωσε και το πάρκο άδειασε από κόσμο. Την ρώτησα γιατί ήταν τόσο θλιμμένη.
Το μικρό κορίτσι με κοίταξε με το λυπημένο μουτράκι του και απάντησε ' γιατί είμαι διαφορετική'. 'Αυτό είναι αλήθεια' είπα εγώ χαμογελώντας.
'Το ξέρω' είπε το μικρό κορίτσι και φάνηκε να μελαγχολεί περισσότερο.

'Μικρή μου' της είπα, 'μου θυμίζεις έναν γλυκό και αθώο άγγελο'. Με κοίταξε και χαμογέλασε, μετά σηκώθηκε αργά και είπε 'αλήθεια το λες?'
'Ναι, είσαι σαν ένας μικρός φύλακας άγγελος που στάλθηκε να φυλάει τους ανθρώπους που περνούν'. Έκανε με το κεφάλι της ένα καταφατικό νεύμα και χαμογέλασε πάλι .
Καθώς έκανε αυτό, άνοιξε την πλάτη του ροζ της φορέματος και από μέσα βγήκαν και απλώθηκαν δύο λευκά φτερά, 'ναι' είπε, 'αυτό είμαι, είμαι ο δικός σου
φύλακας άγγελος'. Έμεινα άφωνη, σίγουρη πως όλα αυτά ήταν παιγνίδια
της φαντασίας μου. Τότε το κορίτσι είπε ' Για μια φορά σκέφτηκες κάποιον
άλλο εκτός από τον εαυτό σου . Η αποστολή μου εδώ ολοκληρώθηκε'.

Σηκώθηκα τότε όρθια και είπα ' Περίμενε, γιατί κανείς δεν σταμάτησε να βοηθήσει έναν άγγελο ?'
Με κοίταξε, χαμογέλασε και είπε 'Είσαι η μόνη που μπορούσε να με δει' και μετά εξαφανίστηκε.

Και μ' αυτό η ζωή μου άλλαξε ριζικά.

Έτσι, όταν νομίζεις ότι δεν έχεις κανένα, να θυμάσαι
ότι ο άγγελος σου είναι κοντά σου και σε προσέχει.

Με αυτό το μήνυμα μπορούμε να δώσουμε την ευκαιρία σε φίλους μας, να κάνουν σήμερα μια θετική σκέψη...Καλη Μ.Εβδομαδα ηλεκτρονικα μου φιλαρακια...

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Mια Κυριακη...κατραμι...


Σαν ειδηση εσκασε η βομβα... Ο Τασος..Ο Τασος ο γιος της Τουλας δεν ειναι πια μαζι μας...σκοτωθηκε σε τροχαιο σημερα, ξημερωματα Κυριακης...
Ποσο συντομη ειναι τελικα αυτη η ρουφιανα η ζωη μας και ποσο τη δυσκολευουμε κι εμεις με τις μικροτητες και τις κακιες μας κι ερχεται ενας Τασος να μας ριξει ενα δυνατο χαστουκι και να μας ξυπνησει απο το ληθαργο..δυστυχως παλι για λιγο..
Ξημερωνουν κατι μερες..μα κατι μερες... νιωθεις την ΑΔΙΚΙΑ να σε κυριευει και θες να βγεις και να ουρλιαξεις για αυτο το μεγαλο κριμα.. Να τα βαλεις με ποιον..? Ο Θεος λενε ξερει γιατι κανει οτι κανει ομως και παλι...το νιωθεις το ΑΔΙΚΟ...
-Μου ειναι αδυνατον να μιλησω σημερα μαζι σου Αρχοντια μου...Θα σε δω αυριο..και να σου πω τι...????????? Οτι και να σου πω θα ειναι λιγο, τι μπορει μια μανα να πει σε μια αλλη μανα για το χαμο του μονακριβου γιου της..ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ... χανονται... γινονται κομπος στο λαιμο και σε πνιγουν... Ξερεις οτι ο Τασος θα θελει να χαμογελας και θα υποφερει για τον πονο που σου φυλαγε...Κανε υπομονη ματια μου, καρδια μου, ειναι μια πληγη που παντα θα αιμοραγει.. μεχρι να ανταμωσετε... Ξερω φιλεναδα οτι ειναι το μονο πραγμα που θες...
Καλο Ταξιδι Τασουλη....να μας προσεχεις απο εκει ψηλα που βρισκεσαι....

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ...

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Μυστικο...


Όπως κοιμάσαι θα ρθω να σου πω
ένα βαθύ μου ακριβό μυστικό
σε ένα τρελό μου μεθύσι παλιό
έφτασε η δίψα μου στο κόκκινο
αλλά είχες φύγει ταξίδι μακρυά
και εγώ ζητούσα ζεστή αγκαλιά
γι' αυτό το χάδι του το τρυφερό
όλα του τ' έδωσα όλα θαρρώ.

Μα δε σβήνει η φωτιά
σε μια ξένη αγκαλιά
μα δε σβήνει η φωτιά
αν δε θέλει η καρδιά.
Το κορμί σου θα καίει
η καρδιά σου θα κλαίει
μα δε σβήνει η φωτιά θα σου λέει ....

Όπως κοιμάσαι θα ρθω να στο πω
είναι βαθύ και ακριβό μυστικό
όποτε φεύγεις μακρυά δεν μπορώ
να μένω μόνη τις νύχτες καιρό.
Τον έρωτά μας δεν σβήνω αλλού
μα τη μοναξιά στις γωνιές του μυαλού
να ξεδιψάω και μετά να μπορώ
όταν γυρνάς νάμαι πάντα εδώ.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Κυριακη 21 Μαρτιου- Η εργασια...



Ρ Α Τ Σ Ι Σ Μ Ο Σ - Ξ Ε Ν Ο Φ Ο Β Ι Α

Αν ένας άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο λόγω εθνικότητας και εχθρεύεται τους ξένους αυτό είναι ρατσισμός. Παλιότερα στην Αφρική έγιναν πολλοί αγώνες για να μην διαχωρίζονται οι άνθρωποι σε λευκούς και μαύρους, να μην υπάρχουν παγκάκια για λευκούς, καθίσματα λεωφορείων, ακόμη και τουαλέτες. Όταν ένας άνθρωπος φοβάται τους ξένους ότι θα τον επηρεάσουν στον πολιτισμό, στις θέσεις εργασίας, ότι θα τον κλέψουν ή θα του κάνουν κακό, θεωρείται ξενοφοβικός. Πολλές φορές η ξενοφοβία οδηγεί τους ανθρώπους σε ρατσισμό.
Στις 21 Μαρτίου 1960, 70 φοιτητές που διαδήλωναν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ στην πόλη Σάρπβιλ της Νοτίου Αφρικής έχασαν τη ζωή τους από εν ψυχρώ πυροβολισμούς της ρατσιστικής αστυνομίας. Μετά από έξι χρόνια, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών καθιέρωσε την 21 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων.
Σε διεθνές επίπεδο, τα σοβαρότερα προβλήματα εντοπίζονται κυρίως στην ανεπαρκή εφαρμογή των Νόμων με αποτέλεσμα να μην υπάρχει νομική κάλυψη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Στη χώρα μας καταγράφονται καθημερινά πολλές παραβιάσεις κατά των αλλοδαπών, καθώς το σύνολό τους αναγκάζεται να δουλεύει ανασφάλιστο. Οι εργοδότες παραμένουν ατιμώρητοι και ο λόγος είναι ότι τα ρατσιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές, δεν τιμωρούνται ως ποινικά αδικήματα, αλλά με μικρές ποινές, ως πλημμελήματα.
Κατά διαστήματα ακούμε στα Δελτία Ειδήσεων περιπτώσεις ρατσιστικών κρουσμάτων όπως:
- ο ξυλοδαρμός ανήλικου Ιρανού σε αστυνομικό τμήμα,

-ξυλοδαρμούς και βασανισμούς προσφύγων από λιμενικούς,

-ο ξυλοδαρμός Ρουμάνου από αστυνομικούς,

- ο θάνατος αλλοδαπού στο κέντρο της Αθήνας ύστερα από ξυλοδαρμό αστυνομικών,
- ο δημόσιος εξευτελισμός αλλοδαπού κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου,
- η κακοποίηση Παλαιστίνιου μικροπωλητή από αστυνομικούς στα υπόγεια της δημοτικής αστυνομίας

Γιατί όλα αυτά…; Μήπως γινόμαστε άδικοι ;

Πολλές φορές οι άνθρωποι αρνούνται να δεχτούν ξένους στη δουλειά τους, στην παρέα τους ή ακόμη και να κάθονται δίπλα τους στο λεωφορείο. Φοβούνται ότι θα τους εκμεταλλευτούν ή θα τους κάνουν κακό. Ακόμα κι εμείς που είμαστε παιδιά συχνά αρνούμαστε ή αποφεύγουμε παιδιά από άλλη χώρα, ή με άλλο θρήσκευμα. Αυτό είναι ρατσισμός. Στη χώρα μας ζούνε πολλοί αλλοδαποί διαφορετικών εθνικοτήτων. Οι άνθρωποι αυτοί εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους για να ζήσουν καλύτερα. Αντί να τους προκαλούμε κακό και να έχουμε αρνητικές σκέψεις γι' αυτούς θα έπρεπε να τους σεβόμαστε και να τους καταλαβαίνουμε. Όπως υπάρχουν Έλληνες κακοί έτσι υπάρχουν και «ξένοι» κακοί.
Δε νομίζω πως θα πρέπει να υπάρχει Ρατσισμός και ξενοφοβία γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι και ίσοι απέναντι στα μάτια του Θεού.

Απο τη μαθητρια του Α3 Α-Μ.Δ (Η εργασια εγινε απο πολλες διαφορετικες Πηγες)

Σήμερα ψήλωσα πολυ...


Ντρίιιιιιιιιιιιν...το σταθερο κουδουνιζε σαν παλαβο κι εγω με τις σαπουναδες στα χερια ετρεξα να το πιασω...
-Παρακαλω, απάντησα οχι και τοσο ευγενικα...
-Μαμα, μηπως θα μπορουσες να ερθεις απο το σχολείο σήμερα να ρωτησεις πως τα παω, με ρώταγε η κορακλα μου με την προσμονη μιας θετικής απάντησης.
-Σήμερα πρεπει να γινει βρε κοριτσι μου, αύριο δεν μπορω;
-Ειχαν συγκεντρωση καλε μαμα ολοι σήμερα και θα ειναι για πρωτη φορα ολοι μαζεμενοι, ελα σε παρακαλω γιατι εχω αγωνια για το 2ο 3μηνο.
Τι να κανω η μανα, πως να αρνηθω,ανασκουμπωθηκα και πηγα τρεχοντας μπας και ξεμπερδεψω γρηγορα και προλαβω να παρω και τις εξετασεις απο το γιατρο μου..αααααλλη ιστορια αυτη αλλα δεν ειναι της παρουσης..
Το κοριτσακι μου με περιμενε στην εισοδο του σχολειου και πιασμενες χερακι-χερακι μπηκαμε στο γραφειο των Καθηγητων, με πρωτη σταση στον Μαθηματικο.
-Γεια σας κυριε Ταδε μου, αυτη ειναι η μαμα μου (κανει τις συστασεις το μωρο μου)
-Ωωωω γεια σας κυρια Ταδε μου (μου απευθυνει χαιρετισμο καθως και το χερι του ο κ.Ταδε) χαιρομαι που σας γνωριζω.Ηρθατε να μαθετε για την προοδο της ε;Λοιπον ακουστε δεν εχω πολλα να σας πω, εκτος απο πολυ καλη και επιμελλης μαθητρια ειναι κι ενα εξαιρετικο παιδι, ευγενικο και παντα προθυμο και ξερετε εμεις οι καθηγητες στεκομαστε παρα πολυ στη διαγωγη των μαθητων, και ειμαι σιγουρος οτι και οι αλλοι συναδερφοι τα ιδια θα σας πουν πανω κατω (εδω αρχιζω να κορδωνομαι λιγουλακι). Η μικρη δεσποινις απο εδω ειναι ενα πολυ ευαισθητο παιδι που δε σας κρυβω οτι ειχα μια περιεργεια να γνωρισω την οικογενεια της μετα το συμβαν που εγινε με την αλλοδαπη συμμαθητρια της στο οποιο ετυχε να ειμαι αυτηκοος και αυτοπτης μαρτυρας(τα χανω εγω, ιδεα δεν εχω γιατι μου μιλαει).
-Α, ναι ξεχασα να στο πω μαμα, θα σου εξηγησω σπιτι.
Με συνοπτικες διαδικασιες την στελνει πολυ ευγενικα να του φερει καφε απο το κυλικειο και μου εξηγει εκεινος. Πριν απο 10 μερες περιπου εκτυλιχτηκε στο προαυλιο ενα επεισοδιο μεταξυ τριών κοριτσιων της Α' Γυμνασιου, δυο ελληνιδες και μια Πακιστανη κι εκει που ηταν ετοιμες να ξεμαλλιαστουν στολιζοντας την Πακιστανη με πολλα κοσμητικα επιθετα παρενεβη η κορακλα μου ως γνήσια Λιονταρινα και πηρε θεση υπερ της Πακιστανης λεγοντας το αποστομωτικο "Την ξερεις; εσυ γιατι νομιζεις οτι εισαι καλυτερη απο τη Μανού, επειδη εισαι Ελληνιδα; αντε να ασχοληθείς με τιποτα αλλο και παρατα την ησυχη".
Εδω κοντευω να βαλω τα κλαμματα, κι αρχιζω να ψηλωνω απο περηφανια, οχι γιατι κι εγω ειμαι υπευθυνη για την ανατροφη των κοριτσιων μου αλλα γιατι ειμαι παιδι εκείνου που θα επρεπε να ειναι εδω σήμερα και να ακουει ολα αυτα τα ομορφα λογια για την εγγονη του, κι αυτος δεν ειναι αλλος απο τον δικο μου μπαμπα. Τα κοριτσια μου τον σεβονται, τον ακουν με απιστευτη προσοχη και στεκονται παντα "σουζα" μπροστα του κι ο λογος ειναι το σχημα του γιατι ναι...μου διεφυγε να σας πω οτι ο πατερας μου ειναι ενας απλος και ταπεινος εκπροσωπος του Θεου.
Μετα τον κυριο Ταδε δεν ηθελα να δω κανεναν αλλο καθηγητη, μου εφτανε και μου περισευε η δική του γνωμη για το παιδι μου. Ο καφες ηρθε εγω τον ευχαριστησα ευγενικα και αγκαλιαζοντας την βγηκαμε προς την εξοδο.
-Τι αυτο ηταν, δε θα μιλησεις με τους αλλους; με ρωτησε με απορια.
-Τα ειπε ολα ο κ. Ταδε αγαπη μου και θελω να ξερεις οτι σημερα με εκανες πολυ πολυ περηφανη γι αυτο κι εγω θα σου ετοιμασω κανελονια.
Τα εφτιαξα, και τα πετυχα γιατι τα εκανα με πολυ αγαπη για τις ανασες της ζωης μου.
Την Κυριακη 21 Μαρτιου, ειναι η Παγκοσμια ημερα κατα του Ρατσισμου και αυριο στο σχολειο της μεγαλης εχουν μια εκδηλωση σχετική με το θεμα και για μαντεψτε...Ναι, ναι, ναι σ'εκεινη ανεθεσαν να κανει και να διαβασει την σχετική εργασια την οποια και σας παραθετω σε αλλη αναρτηση.
Τα πιο γλυκα φιλια μου σας αφηνω... εχω τρελα κεφια σημερα...Μια πανυψηλη μαμα..!!!!

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

"Ο μπαρμπα Μπιλιος"

Ο Μπάρμπα Μπίλιος είχε ένα γάλο πολύ μεγάλο.
Και τον τάιζε μέλι ταχίνη, για να παχύνει.
Και τον τάιζε ψωμί και αλάτι, να κάνει πλάτη.
Και τον τάιζε ψητή γαρδούμπα, να κάνει τούμπα.
Και τον τάιζε ψωμί μπουγατσά να κάνει μπράτσα.
Και τον τάιζε ψωμί και χόρτα, ώσπου δεν χώραγε από την πόρτα.
Ώσπου μια μέρα δίχως ήλιο ο γάλος έφαγε τον Μπάρμπα Μπίλιο...

Το ακουσα σημερα το πρωι την ωρα που γυρνουσα απο το φουρνο, το τραγουδαγε ενα μικρο αγορακι στον παππου του κι εκεινος με μεγαλη περηφανια καμαρωνε του παιδιου του το παιδι.
Πω πω..αναμνησεις.
Σερρες στο καφενειο του παππου και εγω ενα ζωηρο κοριτσακι με κατακκοκινα μαγουλα να περιφερομαι χαμογελωντας ναζιαρικα δεξια κι αριστερα αναμεσα στα γεροντακια ζητιανευοντας την προσοχη τους μπας και καταφερω και αποσπασω μια "κοκομελα" οπως λεει ενας φιλος μου τις καραμελιτσες τσαρλεστον. Η γιαγια Αννα που με προσεχε μεχρι να γυρισουν οι γονεις απο το χωραφι δεν επαιρνε το βλεμμα της απο πανω μου γιατι 2η λαχταρα δεν θα την αντεχε..Την πατησε μια φορα που ξεφυγα απο την προσοχη της και βρεθηκα με τον μπαρμπα Γιαννη (που παντα ειχε πολλες καραμελιτσες στην τσεπη του) στο διπλανο χωριο.Ε,ρε ενας πανζουρλισμος στο δικο μου, χαθηκε η εγγονα του Θαναση, και δωστου να ψαχνουν τα ρεματα και τα πηγαδια για να με βρουν..Αφαντη εγω..Ο μπαρμπα Γιαννης μπροστα κι εγω ξωπισω του χωρις να εχει παρει χαμπαρι ο χριστιανος την παρουσια μου,ο βηματισμος εξαλλου διεφερε ελαχιστα, εκεινος λογω ηλικιας ειχε γινει πιο βαρυς κι εγω με τα μικρα μου ποδαρακια δε χρειαστηκε να τρεχω.Με ανακαλυψε λιγο πριν φτασει στη στανη του για να μαζεψει τα προβατα του. "Τωρα; τι θα σε κανω τωρα Κατουσκε; να σε γυρισω πριν μαζεψω τα προβατα θα τα φαει ο λυκος, να τα μαζεψω και να σε γυρισω θα "Φαν" εμενα ζωντανο.." Το 2ο εκανε τελικα και οταν πηραμε το δρομο της επιστροφης θυμαμαι που μου κραταγε σφιχτα το χερι και μου τραγουδαγε το "μπαρμπα Μπιλιο". Με τη μορφη του εχω συνδιασει αυτο το παιδικο τραγουδακι και συγκινουμαι καθε φορα που το ακουω. Αυτο που σιγουρα δεν προκειτα να ξεχασω ποτε μεχρι να κλεισω τα ματια μου ειναι τη γιαγια μου να "αδειαζει" σε μια καρεκλα οταν με ειδε ζωνταντη μπροστα της και να κανει το σταυρο της "Δοξα, Δοξα, Δοξα, μεγαλο το ονομα σου Κυριε" ήταν τα λογια της πριν αφησει ενα χειμαρο απο δακρυα να ποτισουν τα μαγουλα της.. Αχ, μωρε γιαγια, αν με βλεπεις απο εκει που εισαι να ξερεις οτι λυπαμαι που σε παιδεψα τοσο σαν παιδι κι οτι Σ'αγαπαω πολυ κι ας μην προλαβα ποτε να στο πω.

Υ.Γ. για την γιαγια μου την Αννα που δεν προλαβε να ζησει τις χαρες μας..!!!

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Για σενα "δασκαλε"....


Το επιασα το χερι που μου απλωσες και θα το κραταω σφιχτα...
Χαιρομαι τοσο πολυ που ηρθες στη ζωη εκεινης και επηρεασες και τη δικη μου...
..και θα στο πω...ΣΕ ΘΑΥΜΑΖΩ....
Θαυμαζω το σπανιο κελαρι του μυαλου σου που με μαγικο τροπο,
καταλυει τους φοβους και τις ασχημες σκεψεις μου και αναδυκνειει
οτι καλυτερο εχω μεσα μου...
Σ' ευχαριστω Φ. που περπατας διπλα μου....

Brinda



Η Μπρίντα ήταν στην παραλία με τον πατέρα της.
Εκείνος της ζήτησε να ελέγξει αν η θερμοκρασία του νερού ήταν καλή.
Η Μπρίντα ήταν πέντε χρονών και χάρηκε που μπορούσε να βοηθήσει.
Πήγε μέχρι το σημείο που εσκαγε το κύμα και έβρεξε τα πόδια της.
"Έβαλα τα πόδια μου μέσα, το νερό είναι κρύο", του είπε.
Ο πατέρας της την πήρε αγκαλιά, περπάτησε μέχρι το σημείο που έσκαγε το κύμα και ξαφνικά την έριξε στη θάλασσα.
Η Μπρίντα τρόμαξε, αλλά μετά χάρηκε με το αστείο του.
"Πως είναι το νερό;" τη ρώτησε ο πατέρας της.
"Φανταστικό" του απάντησε
"Από δω και μπρος λοιπόν, όταν θέλεις να μάθεις κάτι, να βουτάς μέσα του".
Paulo Coelho/ Μπρίντα

Το αποφασισα...


Τελικα ναι..το αποφασισα, κοιταξα ή μαλλον για να ακριβολογω κρυφοκοιταξα μεσα μου και το αποφασισα...Απο σημερα θα σκεφτομαι ΜΟΝΟ αυτα που ΕΠΙΘΥΜΩ και ΟΧΙ αυτα που ΦΟΒΑΜΑΙ...

..θα περασει....


...Πως να την κανω να τρεξει...πως να την κανω να φυγει γρηγοροτερα; Πως θα σπρωξω τις ωρες για να με προσπερασει αυτη η μερα...Δεν τη θελω κι ας ξυπνησα διαφορετικα.. Χαμογελασα οταν ανοιξα το παραθυρο μου και ειδα τον ηλιο να μου κλεινει το ματι και να με παρασερνει να βγω εξω, να δω φιλους να κανω πραγματα χαρουμενα.Εγω επελεξα να ερθω σε σενα αλλα.. Πες μου πως τα καταφερνεις και το κανεις αυτο; Το ξερω οτι μ'αγαπας, ξερω οτι ολα αυτα τα λες γιατι θες να γινω καλυτερη, θες να με βρω κατω απο την κρυμμενη μου μασκα, τι ωραια που το ειπες "Κατερινιω, ασε τα ψευτικα χαμογελα σε μενα, σε ξερω καλυτερα απο σενα"...και ειναι αληθεια.Με ξερεις καλυτερα απο μενα κι αυτο ειναι που με κανει να μελαγχολω. Ημουν σιγουρη οτι πλεον μπορω να ξεγελασω τον καθενα..Ποσο λιγο με ξερω... "Βρες τον τροπο να μας κοιτας απο πολυ ψηλα, μονο τοτε θα εισαι ο εαυτος σου"...

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Το ημερολογιο μου....


...Ημουν δεν ημουν 12 οταν αποφασισα οτι πρεπει κι εγω σαν "ωριμη" δεσποινιδα να κραταω ημερολογιο...να γραφω τις σκεψεις μου..τις αποριες μου...τα συναισθηματα μου και φυσικα -πεισματαρικο πλασμα ανεκαθεν- το επραξα...Μαζευα το χαρτζιλικι δυο εβδομαδων αλλα τελικα τα καταφερα κι αγορασα ενα υπεεεεεεεροχο τετραδιο με γαλαζιο σκληρο εξωφυλλο που απεικονιζε ενα κοριτσακι, περιπου στην ηλικια μου, μονο που εκεινο ηταν ξανθο και με φακιδες. Τετοια φροντιδα, τετοια επιμελεια δεν εδειξα ποτε για τα μαθηματα μου -το μεγαλο παραπονο των γονιων μου- οση για εκεινο το τετραδιο...Εγραψα το "καλως ορισες καινουριε φιλε μου" με τα πιο ομορφα γραμματα, πρασινα,κοκκινα, μπλε και κρεμασα το μικροσκοπικο κλειδακι του στο λαιμο μου μαζι με τον χρυσο σταυρο της γιαγιας μου....Περασα μεγαλο διαστημα εξαρτησης απο το ημερολογιο μου.... Το κρατουσα σαν Ευαγγελιο στα χερια μου και το εκρυβα επιμελως απο τα αδιακριτα ματια. Η κρυψωνα μου ηταν ασφαλης, κανεις δεν θα σκεφτοταν ποτε να κοιταξει πισω απο την τεραστιων διαστασεων εγκυκλοπαιδια του Ελευθερουδακη, που μεταξυ μας κανενας τομος δεν ανοιχτηκε ποτε και απο κανενα απο τα τρια παιδια αυτης της οικογενειας.... Αχ, και τι δεν ειχε αυτο το ημερολογιο,περιγραφες απο τους πρωτους πλατωνικους ερωτες, τους καυγαδες με τις κολλητες, τα πρωτα παρτυ, τα πρωτα μπλουζ στα μισοσκοτεινα, την περιγραφη του πρωτου φιλιου σε δυο ολοκληρες σελιδες που τοτε μου φαινοντουσαν και λιγες... και γραμματα, γραμματα κολλημενα στην αντιστοιχη ημερομηνια απο την φιλη μου τη Σασα που μετακομισε στη Λαρισα, απο τον φιλο μου το Γιωργο που εφυγε φανταρος και πολλες αλλες μικρες αλλα τοσο γλυκες αναμνησεις... Στιχακια, ποηματακια, δωρακια, καρτες...αααααααα...και το πιο σημαντικο...τηλεφωνα, πολλα τηλεφωνα που τελικα μου φανηκαν χρησιμα και το πως σας το εξηγω ευθυς αμεσως.. Μαιμου με ελεγε ο μπαμπας, ζουζουλο (ημαρτον) η μαμα... Ως ζουζουλομαιμου κι εγω (ναι ναι παρεμεινα και στην ενηλικη ζωη μου) και παντα ανησυχο πνευμα πριν απο 2 χρονια και μετα απο μια τηλεφωνικη συνομιλια με μια απο τις κολλητες που κρατησα, κραταω, και θα κρατησω μεχρι να κλεισω τα ματια μου, νοσταλγησα εκεινα τα χρονια..."Μακαρι να γινοταν να βρισκομασταν ξανα, ολη η ταξη" μου πεταξε, κι αρχισε το μυαλο μου εμενα να στροφαρει...και το ανακαλυψα...Εκεινο το μικρο γαλαζιο τετραδιο θα με βοηθουσε να ανακαλυψω τα ιχνη των χαμενων συμμαθητων... Ευκολα το βρηκα, μαζι με την προικα μου η καλη μου η μανουλα φροντισε μεσα σε μια μεγαλη κουτα να με φορτωσει και με ενα σωρο "αχρηστα πραγματα" οπως τα αποκαλεσε.Το προσπερασα ασχολιαστο, και νατο, το κρατησα παλι στα χερια μου και γυρισα 18 χρονια πισω, κλειδωθηκα και στην κρεβατοκαμμαρα και ολη τη νυχτα το μελετουσα και δακρυζα, "Αγαπητο μου ημερολογιο".... και ξανα....και ξανα...μου φαινοταν τοσο μακρινα ολα αυτα, ηταν ομως η ζωη μου κρυμμενη μεσα σε κιτρινισμενες σελιδες... Ενα βραδυ κρατησε, απο την επομενη το πρωι ανασκουμπωθηκα κι αρχισα να παριστανω την Αγγελικη Νικολουλη και για μαντεψτε... ξετρυπωσα τους δεκαοκτω, οι υπολοιπο πεντε του Γ1 ηταν αφαντοι, ο Γιαννης μεταναστης, ο Χρονης μπαρμαν στη Σαντορινη, η Χρυσουλα στο κρεβατι με δυσκολη εγκυμοσυνη, η Ευαγγελια εκανε ακομα το αγροτικο της καπου στα Γιαννενα και ο Βασιλης... δυστυχως ο Βασιλης δεν ηταν πια αναμεσα μας . Μετα απο πολλες δυσκολιες στη συνεννοηση το ραντεβου κλειστηκε, θα βρισκομασταν σε ενα μπιστρο στο Μεταξουργειο και μετα βλεπαμε... και ειδαμε, και γελασαμε, και χορεψαμε και κλαψαμε και ειχε απο ολα εκεινη η Μαγικη βραδυα που δεν θα ειχε πραγματοποιηθει αν δεν υπηρχε εκεινο το μικρο γαλαζιο τετραδιο με την φακιδομυτη... και ξερετε κατι..ετσι νιωθω και τωρα, σαν να ξεκινησα να γραφω απο την αρχη, μονο που τωρα λειπουν οι φακιδες και δε χρειαζεται πλεον να το κρυβω... Σ' ευχαριστω "Αγαπητο μου Ημερολογιο"....

Καλως ορισατε....


Γεια σας....
Ειμαι εδώ...Με λενε Κατερινα και νομιζω οτι ειμαι καλα...
Τωρα θα μου πειτε ποσο καλα μπορει να εισαι οταν θες να μοιραζεσαι τις σκεψεις σου με καποιον αγνωστο....Ε, αυτο ειναι το καλο.... Το οτι μπορει εσυ, εσυ ή ακομα κι εσυ να μου πεις μια λεξη, μια κουβεντα που δεν θα σκεφτομουν ποτε...και που ξερεις, μπορει κι εγω να σε μαθω κατι τοσο δα μικρο που ισως σου φανει χρησιμο..καποτε....
Σας καλως οριζω λοιπον στο "σπιτακι μου" και ελπιζω να ανταποκριθω και φευγοντας να λετε...."Ναι η Κατερινα ειναι καλη οικοδεσποινα...."