Πόσες φορές γλυκά μιλούν τα χείλη...κι ας μη λένε.....
Πόσες φορές πικρά θρηνούν τα μάτια...κι ας μη κλαίνε....
(Γ.Δροσίνης)
Γιατί να ναι πάντα τ ανείπωτα τα πιο σημαντικά στη ζωή μας...? γιατί να μένουν ανείπωτα....κι όταν έρθει η στιγμή για να τα πεις.... προσπερνάς...
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
......ανειπωτα......
Αναρτήθηκε από Kατερινιώ Αυτουνάκη στις 11:07 μ.μ.
Ετικέτες Atom
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 Αγγιγματα:
Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε…
Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…
Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή
Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..
Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…
με την καλημέρα μου
καρδούλα μου όμορφη :))
Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή....
Eυτυχως θα συνεχισει να ξημερωνει ...
Υ.Γ.. Κατερινακι μου...Σ'αγαπαω ματια μου ομορφα.. Να προσεχεις τον εαυτο σου...
Δημοσίευση σχολίου